حلاجی

حلّاجی
حلّاجی
حلّاجی
(حلّاج در لغت به معنی پنبه زن) از مشاغل سنتی، زدن پنبه و جداکردن خس و خاشاک و خرده چوب و ریزه پوشال ها از آن، برای تهیۀ لحاف و تُشک و پُشتی و بالش و متکّا. حلّاجی در ایران دیرینه ای بس کهن دارد. در سال های نزدیک پیشۀ حلّاجی، به ویژه در تهران، عمدتاً در اختیار اهالی مازندران بود که در کاشتن پنبه نیز بیشترین محصولات پنبۀ ایران را داشتند. ابزار کار حلّاجان عبارت بود از کمانی شبیه ویولن سِل، با سیمی زه مانند ساخته شده از رودۀ گوسفند و مضرابی گوشت کوب مانند. حلّاج کنار تودۀ پنبه می نشست و کمان به دستی و مضراب به دستی دیگر می گرفت، با هربار نزدیک کردن سیم کمان به تودۀ پنبه ضربه ای با مضراب بر سیم می کوفت که سبب رشتن پنبه و جدایی پوشال ها از پنبه می شد. در باورهای خرافی، نوعی خواص جادویی برای حلّاجی، به ویژه برای بخت گُشایی، روایت شده است؛ چنان که زنان بر این باورند که عبور دختر شوی نکرده از میان سیم کمان سبب گشوده شدن بخت او می شود.