حقیقت وحی

[ویکی فقه] وحی اصطلاحی در قرآن به معنای ارتباط خداوند با پیامبران و القای پیام تشریع به پیامبران به کار رفته است.
واژه وحی در زبان عربی به معنی سرعت است مثلاً گفته می شود:«أمرٌ وحی یا سیر وحی» یعنی چیزی سریع یا حرکتی سریع. از این معنی به معنای اشاره سریع مثل چشمک زدن که اشاره ای سریع برای فهماندن یک مطلب به شخصی است منتقل شده و به همین جهت به اشاره سریع هم وحی گفته اند. در اشعار و تعبیرات فصحای عرب، واژه وحی در مورد اشاره سریع چه با چشم یا غیر چشم به کار رفته است از این معنای دوّم هم به هر فهماندن خصوصی و امری توسعه داده شده است هر فهماندی که غیر مخاطب متوجه نشود چه اینکه غیر مخاطب قدرت درک آن مطلب را نداشته باشد یا اینکه گوینده به شکلی گفته خود را القاء کند که دیگران نفهمند و از همین جا است که عرب به سخن گفتن رمزی ایحاء می گوید این سه معنی برای واژه های وحی در زبان عربی است.
معنای وحی در قرآن
ولی در قرآن وحی به معنای سوم (تفهیم خصوصی) به کار رفته است و این معنی اعم از معنایی است که در اصطلاح علم کلام برای وحی شده است زیرا در قرآن مواردی هست که در مورد غیر انبیاء و حتی غیر انسان تعبیر وحی به کار رفته است که در کار بردهای وحی ما به اقسام و موارد مختلف وحی در قرآن اشاره خواهیم کرد
وحی در اصطلاح علم کلام
در اصطلاح علم کلام وحی تفهیم مطالبی از جانب خداوند به بنده برگزیده ای که مأمور هدایت مردم می باشد از راه غیر عادی است – نه از راه حس ، عقل ، حدس ، و امثال آن – تا اینکه آن انسان بعد از یادگیری آن مطالب را به مردم برساند.
کار بردهای وحی در قرآن
...