حقیقت عرفی خاص

[ویکی فقه] به وضع لفظ برای معنای خاص توسط عرف خاص می گویند.
حقیقت عرفی خاص، مقابل حقیقت عرفی عام بوده و عبارت از لفظی است که در میان عرف خاص گروه یا صنفی خاص و یا قبیله ای معین برای معنایی وضع شده و در آن معنا به کار می رود، به گونه ای که اصطلاح گردیده است، مثل: کلمه نصب، رفع و جر در عرف نحوی ها، یا جوهر و عرض نزد منطقی ها.
نکته
به طور معمول، لفظ بر اثر کثرت استعمال در میان عرفی خاص، از معنای لغوی به معنای جدید نقل پیدا می کند.