حقیر در کلام نبوی

[ویکی فقه] خداوند میان مسلمانان اخوت برقرار کرده و برای استقرار و دوام آن به اموری فرمان داده و از آن چه که این رابطه را تباه می نماید، نهی کرده است؛ از جمله چیزهایی که این پیوند را سست و گسسته می سازد، تحقیر و خوار شمردن دیگران است. پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) کسی را تحقیر نمی کردند و مسلمانان را نیز از تحقیر مردم برحذر می داشتند.
در سیره رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) تعامل و برخورد با مردم بر مبنای عزت و کرامت صورت می گرفت و کرامت مداری شان در زندگی تا بدان پایه بود که آن حضرت (صلی الله علیه و آله وسلّم) از هر صورت و سیرتی که نمادی از زیر پا گذاشتن کرامت و حرمت مردمان و تحقیر شخصیت ارجمند انسانها در آن وجود داشت، برائت می جست و آن را رسماً زیر پا می گذاشت. نقل شده ایشان در طول ایام حیاتشان اجازه دست بوسی و پابوسی به کسی ندادند.
حسینی استرآبادی، سید شرف الدین، تاویل الآیات، قم، انتشارات جامعه مدرسین، ۱۴۰۹، ص۴۷۲-۴۷۳.
هیچ گاه مردم را هر چند بی بضاعت و تنگدست، با دیده حقارت ننگریست؛ دعوت بندگان را می پذیرفت.
طبرسی، ابوالفضل علی بن حسن، مشکاة الانوار، نجف، کتابخانه حیدریه، ۱۳۸۵ق، ص۱۵.
برای احترام به اصحاب، آنان را به کنیه صدا می زد و آنان را به نامی می خواند که بیشتر دوست می داشتند.
اندلسی، قاضی عیاض، الشفا بتعریف حقوق المصطفی، عمان، دارالفیحاء، چاپ دوم، ۱۴۰۷، ج۱، ص۲۴۸-۲۴۹.
...