حقوق مالکیت فکری

[ویکی فقه] حقوق مالکیت فکری (حقوق معنوی)، اصطلاحی حقوقی به معنای حقوق شناخته شده برای پدیدآورنده هر گونه اثر فکری و غیرمادی اعم از اثر علمی، فرهنگی و صنعتی است.
در منابع حقوقی بر پایه دیدگاه های مختلفی که درباره ماهیت این نوع حق وجود دارد، تعابیر گوناگونی به ازای این مفهوم به کار رفته است، مانند امتیاز فکری یا امتیاز دولتی، امتیاز انحصاری بر اطلاعات، حقوق معنوی یا حقوق مالکیت معنوی، حق ابتکار و حقوق آفرینش های فکری.

شاخه های مختلف این حق
حقوق مالکیت فکری به دو شاخه اصلی تقسیم می شود: ۱) حقوق مالکیت ادبی و هنری یا کپی رایت که همه آثار کتبی و غیرکتبی مانند کتاب، رمان، نمایشنامه، فیلم، مجسمه و دیگر آثار هنری و ادبی، آثار شفاهی (مانند سخنرانی) و نرم افزارهای رایانه ای را دربرمی گیرد.
۲) حقوق مالکیت صنعتی که خود زیرشاخه هایی فرعی دارد، مانند حق اختراع، نام ها و علائم تجاری، نشانه های جغرافیایی، اسرار تجاری و طرح های صنعتی.
این مقاله بر شاخه اول حقوق مالکیت فکری تأکید بیشتری دارد.

تاریخچه حقوق مالکیت فکری
در یونان باستان مخترعان و مبتکران تشویق می شدند.
همچنین در اروپا در قرون وسطا تدابیر مختلفی برای رشد و توسعه اختراعات و اعطای نوعی حق امتیاز به مخترعان و صنعتگران برای جلوگیری از رکود دانش صورت گرفت و مثلا در انگلستان انواع امتیازنامه برای مخترعان صادر می شد.

← قانون حق اختراع
...