حقوق طبیعی و حقوق قانونی دو نوع حق هستند. حقوق طبیعی آنهایی است که به قوانین یا آداب و رسوم خاصی از فرهنگ یا حکومت وابسته نیستند و بنابراین جهان شمول و غیرقابل انکارند. ( با قوانین انسانی، لغو یا محدود نمی شوند ) حقوق قانونی آنهایی هستند که به وسیله یک سیستم حقوقی به فرد اعطا شده اند ( که می توانند اصلاح یا لغو شوند و یا توسط قوانین انسانی محدود شوند ) ؛ بدون آن که مشروط به توافق دیگران، وجود نهادهای سیاسی و قضائی یا قوانین و سنت ها باشد. بنابراین، حقوق طبیعی به هر انسان - در هر زمان و هر مکانی - تعلق می گیرد.
... [مشاهده متن کامل]
مفهوم قانون طبیعی، مربوط به مفهوم حقوق طبیعی است. قانون طبیعی ابتدا در فلسفه یونان باستان ظاهر شد، و سیسرون، فیلسوف رومی، نیز بدان اشاره کرده است. در کتب عهدین ( قدیم و جدید ) نیز بدان اشاراتی می شود. بعد از آن، در قرون وسطی، فیلسوفان کاتولیکی چون آلبرت کبیر و شاگرد او توماس آکویناس، آن را توسعه داده اند. در عصر روشنگری، مفهوم قوانین طبیعی، برای مبارزه با حق الهی پادشاهان و به عنوان توجیهی جایگزین، برای ایجاد یک قرارداد اجتماعی، قانون مثبت و حکومت به کار گرفته شد - و به این ترتیب، منادی حقوق قانونی - در شکل جمهوری خواهی کلاسیک آن شد. برخی، از مفهوم حقوق طبیعی را برای نامشروع جلوه دادن این نهادها سود برده اند تا مشروعیت این نهادها را به چالش بکشند.
ایده حقوق بشر مربوط به حقوق طبیعی است. بسیاری، تفاوتی میان آنها ندیده اند و آنها را مترادف هم می دانند؛ این در حالی است که دیگران این دو را جدای از هم دیده اند تا ارتباط سنتی آنها با حقوق طبیعی را خدشه دار کنند. الغای حقوق طبیعی، در زمره اختیارات حکومت ها یا نهادهای بین المللی نیست. بیانیه جهانی حقوق بشر سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۸ یک ابزار قانونی مهم است که مفهوم حقوق طبیعی را در قانون بین المللی نرم تثبیت می کند. به طور سنتی، حقوق طبیعی را منحصراً حقوق منفی محسوب کرده اند، در حالی که حقوق بشر دارای حقوق مثبت است. حتی در مفهوم حقوق طبیعیِ حقوق بشر، این دو اصطلاح ممکن است مترادف باشند.
این قضیه که حیوانات حقوق طبیعی دارند، مورد توجه و علاقه مندی فلاسفه و محققان حقوقی قرن بیست و بیست و یکم قرار گرفت.
این ایده که حقوق معینی، طبیعی یا غیرقابل قبول است، دارای تاریخی است که حداقل به رواقی گری دوران باستان متأخر و تومیسم ابتدای قرون وسطی بر می گردد؛ و از طریق اصلاحات پروتستانی و عصر روشنگری به امروز می رسد.
... [مشاهده متن کامل]
مفهوم قانون طبیعی، مربوط به مفهوم حقوق طبیعی است. قانون طبیعی ابتدا در فلسفه یونان باستان ظاهر شد، و سیسرون، فیلسوف رومی، نیز بدان اشاره کرده است. در کتب عهدین ( قدیم و جدید ) نیز بدان اشاراتی می شود. بعد از آن، در قرون وسطی، فیلسوفان کاتولیکی چون آلبرت کبیر و شاگرد او توماس آکویناس، آن را توسعه داده اند. در عصر روشنگری، مفهوم قوانین طبیعی، برای مبارزه با حق الهی پادشاهان و به عنوان توجیهی جایگزین، برای ایجاد یک قرارداد اجتماعی، قانون مثبت و حکومت به کار گرفته شد - و به این ترتیب، منادی حقوق قانونی - در شکل جمهوری خواهی کلاسیک آن شد. برخی، از مفهوم حقوق طبیعی را برای نامشروع جلوه دادن این نهادها سود برده اند تا مشروعیت این نهادها را به چالش بکشند.
ایده حقوق بشر مربوط به حقوق طبیعی است. بسیاری، تفاوتی میان آنها ندیده اند و آنها را مترادف هم می دانند؛ این در حالی است که دیگران این دو را جدای از هم دیده اند تا ارتباط سنتی آنها با حقوق طبیعی را خدشه دار کنند. الغای حقوق طبیعی، در زمره اختیارات حکومت ها یا نهادهای بین المللی نیست. بیانیه جهانی حقوق بشر سازمان ملل متحد در سال ۱۹۴۸ یک ابزار قانونی مهم است که مفهوم حقوق طبیعی را در قانون بین المللی نرم تثبیت می کند. به طور سنتی، حقوق طبیعی را منحصراً حقوق منفی محسوب کرده اند، در حالی که حقوق بشر دارای حقوق مثبت است. حتی در مفهوم حقوق طبیعیِ حقوق بشر، این دو اصطلاح ممکن است مترادف باشند.
این قضیه که حیوانات حقوق طبیعی دارند، مورد توجه و علاقه مندی فلاسفه و محققان حقوقی قرن بیست و بیست و یکم قرار گرفت.
این ایده که حقوق معینی، طبیعی یا غیرقابل قبول است، دارای تاریخی است که حداقل به رواقی گری دوران باستان متأخر و تومیسم ابتدای قرون وسطی بر می گردد؛ و از طریق اصلاحات پروتستانی و عصر روشنگری به امروز می رسد.
