حقوق بشر در دبی

قوانینی در دبی برای حقوق بشر و بر اساس قانون اساسی و قانون اجرایی وضع شده است. در ظاهر و بر اساس ماده ۲۵ قانون اساسی امارات متحده عربی، رفتار عادلانه با همه مردم، صرف نظر از نژاد، ملیت یا موقعیت اجتماعی، تضمین شده است. با این وجود و بنا بر گفته خانه آزادی: «در امارات متحده اشکال افراطی خودسانسوری به طور گسترده ای اعمال می شود، به ویژه در مورد موضوعاتی مانند سیاست محلی، فرهنگ، مذهب، یا هر موضوع دیگری که دولت از نظر سیاسی یا فرهنگی حساس می داند. منطقه آزاد رسانه ای دبی ( DMFZ ) ، [ en ۱] منطقه ای که در آن رسانه های خارجی مطالب چاپی و پخشی را برای مخاطبان خارجی تولید می کنند، تنها عرصه ای در دبی است که مطبوعات با آزادی نسبی در آن فعالیت می کنند. »[ ۱]
سازمان های حقوق بشری از نقض حقوق بشر در دبی شکایت کرده اند. [ ۲] برخی از ۲۵۰۰۰۰ کارگر خارجی در شهر گفته می شود که در شرایطی زندگی می کنند که دیده بان حقوق بشر آن را با عبارت انگلیسی «less than humane»، به معنایی مشابه با کمتر از شرایط مورد پذیرش انسانی، توصیف کرده است. [ ۳] [ ۴] [ ۵] بدرفتاری با کارگران خارجی موضوع مستند سال ۲۰۰۹، بردگان دبی بود. [ en ۲] [ ۶]
یک گزارش ان پی آر در سال ۲۰۰۶ به نقل از بایا سید مبارک، کنسول گر هند برای کار و رفاه در دبی، بیان داشت: «معجزه اقتصادی شهر دبی بدون ارتش کارگران ساختمانی با دستمزد پایین از شبه قاره هند امکان پذیر نمی بود». گزارش ان پی آر بیان می کند که کارگران ساختمانی «به صورت ۸ تا ۱۰ نفری در اتاق های کارگری زندگی می کنند و بسیاری در چرخه فقر و بده کاری گیر افتاده اند - و وضعیت آنان فرق زیادی با وضعیتی پیمانی - کاری که در آن طی چندین سال حقوقی دریافت نمی کنند ندارد. »[ ۷]
اسلام دین رسمی در دبی است. سیاست بردباری مذهبی به غیر مسلمانان اجازه می دهد تا ایمان خود را در یک محل سکونت خصوصی یا عبادتگاه رسمی انجام دهند، یا می توانند از دولت تقاضای اعطای زمین و اجازه ساختن یک مؤسسه مذهبی برای برگزاری مراسم مذهبی کنند که البته روند آن ممکن است کندتر از زمان عادی پیش برود. [ ۸]
در سال ۲۰۰۷، دولت دبی دو کانال تلویزیونی پاکستان، جئو نیوز و آری دیجیتال نتورک را تعطیل کرد. برنامه های سرگرمی آنها، اما نه برنامه های خبری و سیاسی، در نهایت اجازه پخش در دبی را گرفتند. [ ۹] وزارت فرهنگ و رسانه دبی، چند ساعت پیش از برنامه ریزی برای اجرا در هشتمین جشنواره سالانه تئاتر خلیج، نمایش «Kholkhal» را ممنوع کرد. [ ۹] در حالی که روزنامه نگاران دیگر نمی توانند به خاطر انجام وظیفه خود زندانی شوند، اقدامات قانونی دیگری را اما می توان علیه آنها انجام داد. تعدادی از اعضای مطبوعات دبی همچنان در فهرست دولتی ممنوعیت انتشار در رسانه ها هستند. همچنین گزارش شده است که درجه ای از خودسانسوری وجود دارد که به دلیل ترس از تحریم های دولتی، دربارهٔ موضوعات خاصی که منتقد سیاست های دولت، خانواده سلطنتی هستند یا ممکن است به اخلاق سنتی اسلامی توهین کنند، رخ می دهد. [ ۹]