حقوق باروری به حقوق و آزادی های قانونی مربوط به باروری و بهداشت باروری گفته می شود. سازمان بهداشت جهانی، حقوق باروری را چنین تعریف می کند:
حقوق باروری می تواند شامل برخی یا تمام موارد زیر شود: حق سقط جنین قانونی یا بی خطر، حق کنترل تولد ( پیشگیری از بارداری ) ، حق دسترسی به خدمات درمانی باروری با کیفیت، و حق آموزش و دسترسی به منظور تصمیم گیری و انتخاب آزادانه و آگاهانه موارد باروری.
... [مشاهده متن کامل]
حقوق باروری همچنین می تواند به این موارد گفته شود: حق دریافت آموزش دربارهٔ پیشگیری و بیماری های آمیزشی، و آزادی از عقیم سازی اجباری، سقط جنین و پیشگیری اجباری، و محافظت در برابر ناقص سازی جنسی زنان و ختنه مردان است.
حقوق باروری برای اولین بار در سال ۱۹۶۸ در جریان کنفرانس بین المللی حقوق بشر سازمان ملل متحد به عنوان زیر مجموعه ای از حقوق بشر توسعه یافت. سند غیرقابل التزام اعلامیه تهران، اولین سند بین المللی بود که یکی از این حقوق را طبق این جمله به رسمیت شناخت: «والدین دارای حق اساسی در انتخاب آزادانه و مسئولانه تعداد و فاصله سنی بین فرزندان خود هستند. » با این وجود، کشورها در به ثبت رساندن این حقوق طبق معاهده ها و اسناد قانونی و التزام آور بین المللی به کندی عمل کرده اند.
لارا نودسن، از فعالان حق انتخاب می گوید: موارد مربوط به حقوق باروری از موارد حقوقی شدیداً بحث برانگیز در سراسر جهان صرف نظر از سطح اقتصادی - اجتماعی، دین و فرهنگ جمعیت آن منطقه می باشند.
در سال ۱۹۴۵، اجبار به "ترویج… احترام جهانی و رعایت حقوق بشر و آزادی های اساسی برای همه مردم بدون تبعیض روی نژاد، جنسیت، زبان، یا دین " به منشور ملل متحد اضافه شد. با این حال، تعریف این حقوق در منشور ملل متحد گنجانده نشد. سه سال بعد، سازمان ملل اعلامیه جهانی حقوق بشر را به عنوان اولین سند حقوقی بین المللی برای تعیین حقوق بشر به رسمیت شناخت؛ ولی این اعلامیه به حقوق باروری اشاره ای نمی کند. حقوق باروری برای اولین بار در بیانیه تهران ۱۹۶۸ به عنوان زیرمجموعه حقوق بشر ظاهر شد: "والدین دارای حق اساسی در انتخاب آزادانه و مسئولانه تعداد و فاصله سنی بین فرزندان خود هستند، و حق دارند در این زمینه آموزش و اطلاعات کافی داشته باشند. "
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در اعلامیه رشد و توسعه اجتماعی ۱۹۷۴ با بیان این عبارت این حق را به رسمیت شناخت: «خانواده به عنوان پایه اولیه اجتماع و محیط طبیعی برای رشد و رفاه تمام اعضای خود، به خصوص کودکان و جوانان، باید تحت کمک و مراقبت قرار گیرد تا تمام مسئولیتهای خود را در قبال اجتماع انجام دهد. والدین منحصراً حق دارند تا آزادانه و مسئولانه تعداد و فاصله سنی فرزندان خود را انتخاب کنند. » کنفرانس بین المللی زنانِ سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۵ بر اعلامیه تهران تأکید ورزید.
حقوق باروری می تواند شامل برخی یا تمام موارد زیر شود: حق سقط جنین قانونی یا بی خطر، حق کنترل تولد ( پیشگیری از بارداری ) ، حق دسترسی به خدمات درمانی باروری با کیفیت، و حق آموزش و دسترسی به منظور تصمیم گیری و انتخاب آزادانه و آگاهانه موارد باروری.
... [مشاهده متن کامل]
حقوق باروری همچنین می تواند به این موارد گفته شود: حق دریافت آموزش دربارهٔ پیشگیری و بیماری های آمیزشی، و آزادی از عقیم سازی اجباری، سقط جنین و پیشگیری اجباری، و محافظت در برابر ناقص سازی جنسی زنان و ختنه مردان است.
حقوق باروری برای اولین بار در سال ۱۹۶۸ در جریان کنفرانس بین المللی حقوق بشر سازمان ملل متحد به عنوان زیر مجموعه ای از حقوق بشر توسعه یافت. سند غیرقابل التزام اعلامیه تهران، اولین سند بین المللی بود که یکی از این حقوق را طبق این جمله به رسمیت شناخت: «والدین دارای حق اساسی در انتخاب آزادانه و مسئولانه تعداد و فاصله سنی بین فرزندان خود هستند. » با این وجود، کشورها در به ثبت رساندن این حقوق طبق معاهده ها و اسناد قانونی و التزام آور بین المللی به کندی عمل کرده اند.
لارا نودسن، از فعالان حق انتخاب می گوید: موارد مربوط به حقوق باروری از موارد حقوقی شدیداً بحث برانگیز در سراسر جهان صرف نظر از سطح اقتصادی - اجتماعی، دین و فرهنگ جمعیت آن منطقه می باشند.
در سال ۱۹۴۵، اجبار به "ترویج… احترام جهانی و رعایت حقوق بشر و آزادی های اساسی برای همه مردم بدون تبعیض روی نژاد، جنسیت، زبان، یا دین " به منشور ملل متحد اضافه شد. با این حال، تعریف این حقوق در منشور ملل متحد گنجانده نشد. سه سال بعد، سازمان ملل اعلامیه جهانی حقوق بشر را به عنوان اولین سند حقوقی بین المللی برای تعیین حقوق بشر به رسمیت شناخت؛ ولی این اعلامیه به حقوق باروری اشاره ای نمی کند. حقوق باروری برای اولین بار در بیانیه تهران ۱۹۶۸ به عنوان زیرمجموعه حقوق بشر ظاهر شد: "والدین دارای حق اساسی در انتخاب آزادانه و مسئولانه تعداد و فاصله سنی بین فرزندان خود هستند، و حق دارند در این زمینه آموزش و اطلاعات کافی داشته باشند. "
مجمع عمومی سازمان ملل متحد در اعلامیه رشد و توسعه اجتماعی ۱۹۷۴ با بیان این عبارت این حق را به رسمیت شناخت: «خانواده به عنوان پایه اولیه اجتماع و محیط طبیعی برای رشد و رفاه تمام اعضای خود، به خصوص کودکان و جوانان، باید تحت کمک و مراقبت قرار گیرد تا تمام مسئولیتهای خود را در قبال اجتماع انجام دهد. والدین منحصراً حق دارند تا آزادانه و مسئولانه تعداد و فاصله سنی فرزندان خود را انتخاب کنند. » کنفرانس بین المللی زنانِ سازمان ملل متحد در سال ۱۹۷۵ بر اعلامیه تهران تأکید ورزید.
