حقو.[ ح َق ْوْ ] ( ع مص ) زدن بر تهیگاه. || دردمند شدن از تهیگاه. رسیدن چیزی به پهلو. || درد گرفتن شکم از خوردن گوشت. || ( اِ ) آبگاه. تهیگاه ، و آن دو باشد. قطن. پهنه [ یعنی پنج مهره کمرگاه ]. صاحب ذخیره خوارزمشاهی گوید: سوم از مهره ها، مهره های کمرگاه است و به تازی آن جایگاه را قطن گویند و حقو گویند و عدد آن پنج است - انتهی. جایگاه ازار بستن. ( منتهی الارب ). جای ازار بستن از میان پهلو. جای بستن ازار. بستن گاه ازار. میان مردم وازار. و آنجا که بند ازار بود. ( مهذب الاسماء ). ازاریا جای ازار بستن از میان. ج ، احق. احقاء، حقاء، حقی. || جای درشت و بلند از سیل. موضع درشت بلندشده از سیل. ج ، حقاء. || جای پر از تیر. || دو کرانه پشته. ( از منتهی الارب ). حقو. [ ح َق ْوْ ] ( اِخ ) نام آبی بدوازده میلی واقصه و بدانجا چاهی بعمق پنجاه قامت آدمی با آبی کم و غلیظ و بدانجا آثار ویران حوض و قصری است. ( معجم البلدان ).
فرهنگ فارسی
نام آبی بدوازده میلی و اقصه و بدانجا چاهی بعمق پنجاه قامت آدمی با آبی کم و غلیظ و بدانجا آثارویران حوض و قصری است
