حقن

لغت نامه دهخدا

حقن. [ ح َ ] ( ع مص ) حقنه کردن. ( منتهی الارب ). اماله کردن. ( اقرب الموارد ). || بازداشتن. نگاه داشتن. ( منتهی الارب ). واداشتن بول و خون از ریختن و شیر از وعاء. ( تاج المصادر بیهقی ). نگاه داشتن بول و مانند آن. بازداشتن و بند کردن چیزی را از خروج. ( کنز از غیاث ). واداشتن بول. ( زوزنی ). بازداشتن بول و خون از ریختن و شیر از وعاء یعنی مشک. ( دهار ). || حقن دم کسی ؛ رهانیدن او را از مرگ و کشتن.از کشتن خلاص دادن : از سر ضرورت حقن دماء وصون ذماء بموادعت و مصالحت رسید. ( ترجمه تاریخ یمینی ص 416 ). || حقن لبن در سقاء؛ ریختن شیر دوشیده بر شیر خفته برای برآوردن مسکه. ( منتهی الارب ). شیر در مشک ریختن تا ماست شود و مسکه آن برآید.
حقن. [ ح ُ ق َ ] ( ع اِ ) ج ِ حقنه. ( مهذب الاسماء ) : و من احتاج الی ان یجعل الحنظل فی شی من الحقن القاه فی طبیخ الحقنة صحیحا غیر مکسور. ( ابن البیطار ).

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱ - داخل کردن دوای مایعی را بوسیل. آلتی مخصوص از راه مقعد در روده ها بای روان کردن شکم بیمار اماله . ۲ - تزریق . جمع : حقن .

فرهنگ معین

(حَ ) [ ع . ] (مص م . ) بازداشتن ، نگاه - داشتن .

فرهنگ عمید

بازداشتن، نگه داشتن، حبس کردن.

پیشنهاد کاربران

با زحمت فراوان چیزی را نگهداشتن، به سختی چیزی را حبس کردن

بپرس