تاریخچه حق رأی سیاه پوستان در ایالات متحده آمریکا، یا حق رأی آمریکایی های آفریقایی تبار در انتخابات، پیشرفت ها و پسرفت های زیادی داشته است. قبل از جنگ داخلی و اصلاحات بازسازی قانون اساسی ایالات متحده، برخی از سیاهپوستان در ایالات متحده حق رأی داشتند، اما این حق اغلب کوتاه شده یا سلب می شد. پس از سال ۱۸۷۰، سیاه پوستان از نظر تئوری در برابر قانون برابر بودند، اما در دوره بین پایان دوران بازسازی و تصویب قانون حقوق مدنی در سال ۱۹۶۴، این قانون اغلب در عمل نقض می شد.
... [مشاهده متن کامل]
در بدو تأسیس کشور، حق رأی به «آقایان دارای مالکیت و مقام» محدود شد. بیشتر سیاهپوستان دارایی کافی برای رأی دهی نداشتند. حذف الزامات دارایی، به منظور برخورداری از حق رأی برای سفیدپوستان فقیر، به این معنی بود که سیاه پوستان نیز می توانند رأی دهند، بنابراین جستجو برای راه های دیگری برای سلب حق رأی آنها آغاز شد. قوانین اولیه حقوقی، مانند قانون تابعیت سال ۱۷۹۰، اعطای تابعیتی را به «فرد سفیدپوست آزاد… با شخصیت» اعطا می کرد، بنابراین بردگان، سیاه پوستان آزاد، بومیان آمریکا، خدمتکاران و آسیایی ها را مستثنی می کرد. با این حال، ایالت ها مجاز به اعطای حق رأی در سطح ایالتی بودند. قبل از جنگ داخلی، سیاهپوستان آزاد در نیویورک، نیوجرسی و پنسیلوانیا حق رأی داشتند. با این حال، حق رأی در نیوجرسی ( 1807 ) و پنسیلوانیا ( ۱۸۳۸ ) لغو شد. قانون اساسی ایالت نیویورک در سال ۱۸۲۱ یک الزام سنگین مالکیت دارایی را بر رأی دهندگان سیاه پوست تحمیل کرد ( فقط ) که در واقع تقریباً از همه آنها محروم شد.
در این مدت، طرفداران لغو بردگی به دنبال پایان دادن به برده داری بودند و درخواست برای حق رأی افزایش یافت. تصمیم درد اسکات در سال ۱۸۵۷ بر این باور بود که افراد دارای میراث آفریقایی شهروند ایالات متحده نیستند. به جای حل و فصل موضوع، همان طور که رئیس جمهور بوکانان امیدوار بود، باعث خشم شد و یکی از عوامل اصلی جنگ داخلی است.
پس از جنگ داخلی، متمم پانزدهم به همه مردان رأی داد، اما در عمل سیاه پوستان همچنان با موانعی روبرو بودند. برخی از " کدهای سیاه " مدت کوتاهی پس از لغو قانونی برده داری به تصویب رسید که به صراحت از رأی دهی سیاهان جلوگیری کرد. قوانین اجرایی مجازات های فدرال را برای ارعاب رأی دهندگان، به ویژه توسط گروه های تروریستی سفیدپوست مانند کو کلوکس کلان افزایش داد.
... [مشاهده متن کامل]
در بدو تأسیس کشور، حق رأی به «آقایان دارای مالکیت و مقام» محدود شد. بیشتر سیاهپوستان دارایی کافی برای رأی دهی نداشتند. حذف الزامات دارایی، به منظور برخورداری از حق رأی برای سفیدپوستان فقیر، به این معنی بود که سیاه پوستان نیز می توانند رأی دهند، بنابراین جستجو برای راه های دیگری برای سلب حق رأی آنها آغاز شد. قوانین اولیه حقوقی، مانند قانون تابعیت سال ۱۷۹۰، اعطای تابعیتی را به «فرد سفیدپوست آزاد… با شخصیت» اعطا می کرد، بنابراین بردگان، سیاه پوستان آزاد، بومیان آمریکا، خدمتکاران و آسیایی ها را مستثنی می کرد. با این حال، ایالت ها مجاز به اعطای حق رأی در سطح ایالتی بودند. قبل از جنگ داخلی، سیاهپوستان آزاد در نیویورک، نیوجرسی و پنسیلوانیا حق رأی داشتند. با این حال، حق رأی در نیوجرسی ( 1807 ) و پنسیلوانیا ( ۱۸۳۸ ) لغو شد. قانون اساسی ایالت نیویورک در سال ۱۸۲۱ یک الزام سنگین مالکیت دارایی را بر رأی دهندگان سیاه پوست تحمیل کرد ( فقط ) که در واقع تقریباً از همه آنها محروم شد.
در این مدت، طرفداران لغو بردگی به دنبال پایان دادن به برده داری بودند و درخواست برای حق رأی افزایش یافت. تصمیم درد اسکات در سال ۱۸۵۷ بر این باور بود که افراد دارای میراث آفریقایی شهروند ایالات متحده نیستند. به جای حل و فصل موضوع، همان طور که رئیس جمهور بوکانان امیدوار بود، باعث خشم شد و یکی از عوامل اصلی جنگ داخلی است.
پس از جنگ داخلی، متمم پانزدهم به همه مردان رأی داد، اما در عمل سیاه پوستان همچنان با موانعی روبرو بودند. برخی از " کدهای سیاه " مدت کوتاهی پس از لغو قانونی برده داری به تصویب رسید که به صراحت از رأی دهی سیاهان جلوگیری کرد. قوانین اجرایی مجازات های فدرال را برای ارعاب رأی دهندگان، به ویژه توسط گروه های تروریستی سفیدپوست مانند کو کلوکس کلان افزایش داد.
