حق رأی زنان در نیوزیلند ( انگلیسی: Women's suffrage in New Zealand ) در اواخر قرن نوزدهم یک مسئله مهم سیاسی بود. در ابتدای استعمار نیوزیلند توسط بریتانیا، همانند سایر جوامع اروپایی، زنان از هرگونه دخالت در سیاست محروم بودند. با این حال، در نیمه دوم قرن نوزدهم، افکار عمومی شروع به تغییر کرد و بعد از سال ها تلاش بر سر انتخابات تحت رهبری کیت شپپارد، نیوزیلند اولین کلنی خودگردان در جهان بود که در آن همه زنان حق داشتند در انتخابات پارلمانی رای بدهند.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۹ سپتامبر ۱۸۹۳ لایحه انتخاباتی فرماندار حق رأی زنان را به آنها اعطا کرد. زنان برای اولین بار در انتخابات ۲۸ نوامبر ۱۸۹۳ رای دادند. در سال ۱۸۹۳، الیزابت ییتس شهردار شهر وان هونگا شد، این اولین بار بود که چنین پستی در امپراتوری بریتانیا به یک زن داده می شد.
حق رأی زنان پس از دو دهه مبارزه در سراسر نیوزیلند، توسط زنانی مانند کیت شیپارد و مری آن مولر بدست آمد. شاخه نیوزیلند اتحادیه زنان مسیحی تحت رهبری آن وارد در مبارزات انتخاباتی نقش مهمی داشت. این جنبش تحت تأثیر شاخه آمریکایی جنبش دموکرات مسیحی زنان و فلسفه متفکرانی مانند هریت تیلور و جان استوارت میل، عقیده داشت که زنان می توانند اخلاق را به سیاست های دموکراتیک اضافه کنند؛ ولی مخالفان استدلال می کردند که سیاست در خارج از «حوزه طبیعی» زنان یعنی خانه و خانواده قرار دارد. طرفداران حق رای زنان بر این نظر بودند که اجازه دادن به شرکت زنان در انتخابات باعث تشویق سیاست هایی می شود که خانواده ها را حفاظت می کند و رشد می دهد.
از سال ۱۸۸۷، تلاش های مختلفی شد تا لایحه هایی که امکان رأی دادن به زنان را فراهم می کرد تصویب شود. این تلاش ها، اولین بار توسط جولیوس وگل، هشتمین نخست وزیر نیوزیلند انجام گرفت. هر لایحه به تصویب شدن نزدیک می شد، چندین لایحه انتخاباتی که به زنان بالغ حق رای دادن می داد، در مجلس نمایندگان مطرح می شد، اما در شورای عالی قانونگذاری شکست می خورد.
در سال ۱۸۹۱ کنشگران حق رای زنان مجموعه ای از طومارها و بیش از ۹۰۰۰ امضا به پارلمان ارائه کردند. در سال ۱۸۹۲ بیست هزار امضا و در سال ۱۸۹۳ نزدیک به ۳۲ هزار امضا جمع آوری و به پارلمان ارائه شد. این رقم نزدیک به یک چهارم زنان بالغ اروپایی در نیوزیلند بود.
تا سال ۱۸۹۳، حمایت مردمی از حق رأی زنان وجود داشت. در این سال لایحه حق رأی زنان به پارلمان و یک لایحه جدید توسط اکثریت قاطع اعضا به مجلس نمایندگان ارائه شد.
... [مشاهده متن کامل]
در ۱۹ سپتامبر ۱۸۹۳ لایحه انتخاباتی فرماندار حق رأی زنان را به آنها اعطا کرد. زنان برای اولین بار در انتخابات ۲۸ نوامبر ۱۸۹۳ رای دادند. در سال ۱۸۹۳، الیزابت ییتس شهردار شهر وان هونگا شد، این اولین بار بود که چنین پستی در امپراتوری بریتانیا به یک زن داده می شد.
حق رأی زنان پس از دو دهه مبارزه در سراسر نیوزیلند، توسط زنانی مانند کیت شیپارد و مری آن مولر بدست آمد. شاخه نیوزیلند اتحادیه زنان مسیحی تحت رهبری آن وارد در مبارزات انتخاباتی نقش مهمی داشت. این جنبش تحت تأثیر شاخه آمریکایی جنبش دموکرات مسیحی زنان و فلسفه متفکرانی مانند هریت تیلور و جان استوارت میل، عقیده داشت که زنان می توانند اخلاق را به سیاست های دموکراتیک اضافه کنند؛ ولی مخالفان استدلال می کردند که سیاست در خارج از «حوزه طبیعی» زنان یعنی خانه و خانواده قرار دارد. طرفداران حق رای زنان بر این نظر بودند که اجازه دادن به شرکت زنان در انتخابات باعث تشویق سیاست هایی می شود که خانواده ها را حفاظت می کند و رشد می دهد.
از سال ۱۸۸۷، تلاش های مختلفی شد تا لایحه هایی که امکان رأی دادن به زنان را فراهم می کرد تصویب شود. این تلاش ها، اولین بار توسط جولیوس وگل، هشتمین نخست وزیر نیوزیلند انجام گرفت. هر لایحه به تصویب شدن نزدیک می شد، چندین لایحه انتخاباتی که به زنان بالغ حق رای دادن می داد، در مجلس نمایندگان مطرح می شد، اما در شورای عالی قانونگذاری شکست می خورد.
در سال ۱۸۹۱ کنشگران حق رای زنان مجموعه ای از طومارها و بیش از ۹۰۰۰ امضا به پارلمان ارائه کردند. در سال ۱۸۹۲ بیست هزار امضا و در سال ۱۸۹۳ نزدیک به ۳۲ هزار امضا جمع آوری و به پارلمان ارائه شد. این رقم نزدیک به یک چهارم زنان بالغ اروپایی در نیوزیلند بود.
تا سال ۱۸۹۳، حمایت مردمی از حق رأی زنان وجود داشت. در این سال لایحه حق رأی زنان به پارلمان و یک لایحه جدید توسط اکثریت قاطع اعضا به مجلس نمایندگان ارائه شد.
