حق رأی زنان در بریتانیا ( انگلیسی: Women's suffrage in the United Kingdom ) در سال های ۱۹۱۸ و ۱۹۲۸ به زنان در بریتانیا داده شد. این حق توسط جنبش مبارزه برای حق رأی زنان در بریتانیا از طریق مصوبات پارلمان در سال های ۱۹۱۸ و ۱۹۲۸ به موفقیت رسید. این جنبش در دوران ویکتوریا تبدیل به یک جنبش ملی شد. زنان تا قبل از قانون اصلاحات ۱۸۳۲ و قانون شرکت های شهرداری ۱۸۳۵ به صراحت از رأی دهی در بریتانیا منع نشده بودند. در سال ۱۸۷۲ مبارزه برای حق رأی زنان با تشکیل انجمن ملی حق رأی زنان و بعداً اتحادیه ملی جوامع حق رأی زنان ( NUWSS ) با نفوذتر تبدیل به یک جنبش ملی شد. و همچنین در انگلستان، جنبش های حق رأی زنان در ولز، اسکاتلند و سایر بخش های بریتانیا شتاب بیشتری گرفت. این جنبش ها تا سال ۱۹۰۶ افکار جامعه را به نفع حق رأی زنان تغییر داد. در این مرحله بود که کارزار مبارزاتی با تشکیل اتحادیه اجتماعی و سیاسی زنان ( WSPU ) آغاز شد.
... [مشاهده متن کامل]
وقوع جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ منجر به تعلیق سیاست های حزبی، از جمله مبارزات انتخاباتی مبارزاتی شد. لابی گری بی سر و صدا انجام شد. در سال ۱۹۱۸، یک دولت ائتلافی قانون نمایندگی مردم در سال ۱۹۱۸ را تصویب کرد که به همه مردان بالای ۲۱ سال و همچنین زنان بالای ۳۰ سال که حداقل شرایط مالکیت را داشتند، از حق رأی برخوردار شدند. این اقدام اولین قدمی بود که تقریباً همه مردان بالغ را در سیستم سیاسی شامل می شد و شروعی برای حضور زنان کرد. در سال ۱۹۲۸ دولت محافظه کار قانون ۱۹۲۸ نماینده مردم ( Equal Franchise ) را تصویب کرد که حق امتیاز را برای همه افراد اعم از زن و مرد بالای ۲۱ سال یکسان می دانست.
تا زمانی که قانون اصلاحات بزرگ سال ۱۸۳۲ «شرایط افراد رأی دهنده» را مشخص کرد، تعداد کمی از زنان می توانستند از طریق مالکیت در انتخابات پارلمانی رأی دهند، اگرچه این امر نادر بود. در انتخابات دولت محلی، زنان حق رأی را بر اساس قانون شرکت های شهرداری ۱۸۳۵ از دست دادند. در قانون حق رأی شهرداری ۱۸۶۹ زنان مجرد حق رأی دریافت کردند. این حق در قانون دولت محلی ۱۸۹۴ تأیید شد و شامل برخی از زنان متأهل شد که بیش از ۷۲۹۰۰۰ زن واجد شرایط رأی دادن در انتخابات محلی در انگلستان و ولز شدند. تا سال ۱۹۰۰، بیش از ۱ میلیون زن برای رأی دهی در انتخابات دولت محلی در انگلستان ثبت نام کردند.
... [مشاهده متن کامل]
وقوع جنگ جهانی اول در سال ۱۹۱۴ منجر به تعلیق سیاست های حزبی، از جمله مبارزات انتخاباتی مبارزاتی شد. لابی گری بی سر و صدا انجام شد. در سال ۱۹۱۸، یک دولت ائتلافی قانون نمایندگی مردم در سال ۱۹۱۸ را تصویب کرد که به همه مردان بالای ۲۱ سال و همچنین زنان بالای ۳۰ سال که حداقل شرایط مالکیت را داشتند، از حق رأی برخوردار شدند. این اقدام اولین قدمی بود که تقریباً همه مردان بالغ را در سیستم سیاسی شامل می شد و شروعی برای حضور زنان کرد. در سال ۱۹۲۸ دولت محافظه کار قانون ۱۹۲۸ نماینده مردم ( Equal Franchise ) را تصویب کرد که حق امتیاز را برای همه افراد اعم از زن و مرد بالای ۲۱ سال یکسان می دانست.
تا زمانی که قانون اصلاحات بزرگ سال ۱۸۳۲ «شرایط افراد رأی دهنده» را مشخص کرد، تعداد کمی از زنان می توانستند از طریق مالکیت در انتخابات پارلمانی رأی دهند، اگرچه این امر نادر بود. در انتخابات دولت محلی، زنان حق رأی را بر اساس قانون شرکت های شهرداری ۱۸۳۵ از دست دادند. در قانون حق رأی شهرداری ۱۸۶۹ زنان مجرد حق رأی دریافت کردند. این حق در قانون دولت محلی ۱۸۹۴ تأیید شد و شامل برخی از زنان متأهل شد که بیش از ۷۲۹۰۰۰ زن واجد شرایط رأی دادن در انتخابات محلی در انگلستان و ولز شدند. تا سال ۱۹۰۰، بیش از ۱ میلیون زن برای رأی دهی در انتخابات دولت محلی در انگلستان ثبت نام کردند.
