حق رأی زنان در ایالات متحده آمریکا. حق رأی برای زنان در ایالات متحده در سطوح محلی و ایالت ها طی قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم به تدریج کسب می شد. تلاش برای کسب این حق در سال ۱۹۲۰ با تصویب اصلاحیهٔ نوزدهم قانون اساسی ایالات متحده خاتمه یافت. این اصلاحیه بیان می دارد که: «حق رای برای شهروندان ایالات متحده نباید توسط ایالات متحده یا هر یک از ایالات بر اساس جنسیت مردود یا محدود شود. »
کنوانسیون سنکا فالز در ۱۸۴۸ درخواست اعطای حق رأی به زنان در ایالات متحدهٔ آمریکا را تنظیم کرد. پس از جنگ داخلی آمریکا ( ۱۸۶۵–۱۸۶۱ ) حرکت همگانی برای این نهضت برجسته تر شد. در سال ۱۸۶۹ پیشنهاد اصلاحیهٔ پانزدهم قانون اساسی ایالات متحده که به مردان سیاه پوست حق رای اعطا می کرد، موجب کشمکش ها و مشاجراتی شد. تعدادی از فعالین کسب حق رای برای زنان نظیر سوزان ب. آنتونی و الیزابت کیدی استانتون از امضای اصلاحیه خودداری کردند زیرا که این اصلاحیه به زنان حق رأی نمی داد. برخی دیگر از فعالین نظیر لوسی استون و جولیا ورد هو استدلال می کردند که اگر به مردان سیاه پوست حق رأی داده شود، زنان نیز به هدف خود نزدیک تر خواهند شد. این اختلاف موجب ظهور دو سازمان شد، اتحادیه ملی حق رأی زنان، که برای کسب حق رای زنان در سطح فدرال و هم چنین حقوق مالکیت برای زنان ازدواج کرده فعالیت می کرد و اتحادیه حق رأی زنان آمریکایی که تلاش می کرد حق رای برای زنان را از طریق قانون گذاری ایالتی کسب کند.
جنگ جهانی اول انگیزه و محرک نهایی برای کسب حق رأی برای زنان در ایالات متحده را فراهم آورد. پس از آن که رئیس جمهور وودرو ویلسون اعلام کرد که جنگ جهانی اول جنگ برای دموکراسی بوده است، زنان از فرط عصبانیت به جوش آمدند. اعضای حزب ملی زنان بنرهایی را برافراشتند که از عدم وجود دموکراسی در ایالات متحده حکایت داشت. به هنگام سخنرانی های عمومی رئیس جمهور، زنانی که در جمع حضار و مخاطبین بودند از رئیس جمهور می پرسیدند: «آقای رئیس جمهور، اگر شما صادقانه آرزوی کمک به منافع همهٔ مردم را دارید، چرا با اعطای حق رأی سراسری به زنان مخالفت می کنید؟» در ژانویهٔ ۱۹۱۸ بالاخره رئیس جمهور به درخواست زنانی که در سخنرانی های عمومی او اعتراض می کردند، تن در داد و خطابه ای در طرفداری از اعطای حق رأی به زنان ایراد کرد. سال بعد کنگره، اصلاحیهٔ نوزدهم را تصویب کرد که به موجب آن حق رأی به زنان اعطا شد. [ ۱]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفکنوانسیون سنکا فالز در ۱۸۴۸ درخواست اعطای حق رأی به زنان در ایالات متحدهٔ آمریکا را تنظیم کرد. پس از جنگ داخلی آمریکا ( ۱۸۶۵–۱۸۶۱ ) حرکت همگانی برای این نهضت برجسته تر شد. در سال ۱۸۶۹ پیشنهاد اصلاحیهٔ پانزدهم قانون اساسی ایالات متحده که به مردان سیاه پوست حق رای اعطا می کرد، موجب کشمکش ها و مشاجراتی شد. تعدادی از فعالین کسب حق رای برای زنان نظیر سوزان ب. آنتونی و الیزابت کیدی استانتون از امضای اصلاحیه خودداری کردند زیرا که این اصلاحیه به زنان حق رأی نمی داد. برخی دیگر از فعالین نظیر لوسی استون و جولیا ورد هو استدلال می کردند که اگر به مردان سیاه پوست حق رأی داده شود، زنان نیز به هدف خود نزدیک تر خواهند شد. این اختلاف موجب ظهور دو سازمان شد، اتحادیه ملی حق رأی زنان، که برای کسب حق رای زنان در سطح فدرال و هم چنین حقوق مالکیت برای زنان ازدواج کرده فعالیت می کرد و اتحادیه حق رأی زنان آمریکایی که تلاش می کرد حق رای برای زنان را از طریق قانون گذاری ایالتی کسب کند.
جنگ جهانی اول انگیزه و محرک نهایی برای کسب حق رأی برای زنان در ایالات متحده را فراهم آورد. پس از آن که رئیس جمهور وودرو ویلسون اعلام کرد که جنگ جهانی اول جنگ برای دموکراسی بوده است، زنان از فرط عصبانیت به جوش آمدند. اعضای حزب ملی زنان بنرهایی را برافراشتند که از عدم وجود دموکراسی در ایالات متحده حکایت داشت. به هنگام سخنرانی های عمومی رئیس جمهور، زنانی که در جمع حضار و مخاطبین بودند از رئیس جمهور می پرسیدند: «آقای رئیس جمهور، اگر شما صادقانه آرزوی کمک به منافع همهٔ مردم را دارید، چرا با اعطای حق رأی سراسری به زنان مخالفت می کنید؟» در ژانویهٔ ۱۹۱۸ بالاخره رئیس جمهور به درخواست زنانی که در سخنرانی های عمومی او اعتراض می کردند، تن در داد و خطابه ای در طرفداری از اعطای حق رأی به زنان ایراد کرد. سال بعد کنگره، اصلاحیهٔ نوزدهم را تصویب کرد که به موجب آن حق رأی به زنان اعطا شد. [ ۱]
