حق رأی زنان در استرالیا. حق رأی زنان در استرالیا ( انگلیسی: Women's suffrage in Australia ) از دستاوردهای اولیه دموکراسی استرالیا بود. به دنبال استقرار تدریجی حق رأی مردان در مستعمرات استرالیا از دهه ۱۸۴۰ تا ۱۸۹۰، یک فشار سازمان یافته برای حق رأی زنان از دهه ۱۸۸۰ شتاب گرفت و از دهه ۱۸۹۰، چند دهه قبل از اروپا و آمریکای شمالی، منجر به تصویب قانون شد. زنان استرالیای جنوبی در سال ۱۸۹۴ به حق رأی دست یافتند و در سال ۱۸۹۵ پس از اولین اصلاحیه قانون اساسی در سال ۱۸۹۴ به حق رأی دست یافتند. این حتی قبل از حق رأی مردان در تاسمانی بود.
استرالیای غربی از سال ۱۸۹۹ با برخی محدودیت های نژادی به زنان حق رأی اعطا کرد. در سال ۱۹۰۲، پارلمان استرالیا که به تازگی تأسیس شده بود ، قانون فرانشیز مشترک المنافع در سال ۱۹۰۲ را تصویب کرد، که قانون یکسانی را تعیین کرد که زنان را قادر می ساخت در انتخابات فدرال رأی دهند و در پارلمان فدرال شرکت کنند. اگرچه تا سال ۱۹۶۲ بر اساس قوانین ایالتی، بومیان می توانستند از حق رأی مستثنی شوند. تا سال ۱۹۰۸، ایالت های باقی مانده استرالیا برای حق رأی زنان برای انتخابات ایالتی قانونی وضع کردند. گریس بنی در سال ۱۹۱۹ به عنوان اولین مشاور، ادیت کوان اولین نماینده پارلمان ایالتی در سال ۱۹۲۱، دوروتی تانگنی اولین سناتور و انید لیون به عنوان اولین عضو مجلس نمایندگان در سال ۱۹۴۳ انتخاب شدند.
نوادگان زن شورشیان بونتی که در جزایر پیتکرن زندگی می کردند از سال ۱۸۳۸ می توانستند رأی دهند و این حق با اسکان مجدد آنها به جزیره نورفولک ( اکنون یک قلمرو خارجی استرالیا ) در سال ۱۸۵۶ منتقل شد[ ۱]
جنبشی برای حق رأی زنان در قرن نوزدهم شکل گرفت. تجربه و سازمان های درگیر در جنبش حق رأی در سراسر مستعمرات متفاوت بود.
زنان دارای مالکیت مستعمره استرالیای جنوبی در سال ۱۸۶۱ در انتخابات محلی ( اما نه انتخابات پارلمانی ) رأی دادند. پارلمان استرالیای جنوبی در سال ۱۸۹۴ حق رأی و نامزدی در پارلمان را تأیید کرد و این قانون در سال ۱۸۹۵ موافقت سلطنتی را دریافت کرد[ ۲] این قانون در قلمرو شمالی، که در آن زمان بخشی از استرالیای جنوبی بود، به طور یکسان اعمال می شد. در حالی که این قانون در حال بحث بود، مخالفان این لایحه را اصلاح کردند تا پس از تصویب، زنان اجازه انتخاب در پارلمان را داشته باشند. در عوض، قانون گذاران به هر حال لایحه قانون اساسی ( حق رأی زنان ) را تصویب کردند، بنابراین استرالیای جنوبی به طور کاملاً تصادفی، زمانی که به زنان حق رأی داد به آن ها این حق را داد که مناصب قانونگذاری را داشته باشند. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاسترالیای غربی از سال ۱۸۹۹ با برخی محدودیت های نژادی به زنان حق رأی اعطا کرد. در سال ۱۹۰۲، پارلمان استرالیا که به تازگی تأسیس شده بود ، قانون فرانشیز مشترک المنافع در سال ۱۹۰۲ را تصویب کرد، که قانون یکسانی را تعیین کرد که زنان را قادر می ساخت در انتخابات فدرال رأی دهند و در پارلمان فدرال شرکت کنند. اگرچه تا سال ۱۹۶۲ بر اساس قوانین ایالتی، بومیان می توانستند از حق رأی مستثنی شوند. تا سال ۱۹۰۸، ایالت های باقی مانده استرالیا برای حق رأی زنان برای انتخابات ایالتی قانونی وضع کردند. گریس بنی در سال ۱۹۱۹ به عنوان اولین مشاور، ادیت کوان اولین نماینده پارلمان ایالتی در سال ۱۹۲۱، دوروتی تانگنی اولین سناتور و انید لیون به عنوان اولین عضو مجلس نمایندگان در سال ۱۹۴۳ انتخاب شدند.
نوادگان زن شورشیان بونتی که در جزایر پیتکرن زندگی می کردند از سال ۱۸۳۸ می توانستند رأی دهند و این حق با اسکان مجدد آنها به جزیره نورفولک ( اکنون یک قلمرو خارجی استرالیا ) در سال ۱۸۵۶ منتقل شد[ ۱]
جنبشی برای حق رأی زنان در قرن نوزدهم شکل گرفت. تجربه و سازمان های درگیر در جنبش حق رأی در سراسر مستعمرات متفاوت بود.
زنان دارای مالکیت مستعمره استرالیای جنوبی در سال ۱۸۶۱ در انتخابات محلی ( اما نه انتخابات پارلمانی ) رأی دادند. پارلمان استرالیای جنوبی در سال ۱۸۹۴ حق رأی و نامزدی در پارلمان را تأیید کرد و این قانون در سال ۱۸۹۵ موافقت سلطنتی را دریافت کرد[ ۲] این قانون در قلمرو شمالی، که در آن زمان بخشی از استرالیای جنوبی بود، به طور یکسان اعمال می شد. در حالی که این قانون در حال بحث بود، مخالفان این لایحه را اصلاح کردند تا پس از تصویب، زنان اجازه انتخاب در پارلمان را داشته باشند. در عوض، قانون گذاران به هر حال لایحه قانون اساسی ( حق رأی زنان ) را تصویب کردند، بنابراین استرالیای جنوبی به طور کاملاً تصادفی، زمانی که به زنان حق رأی داد به آن ها این حق را داد که مناصب قانونگذاری را داشته باشند. [ ۳]
wiki: حق رأی زنان در استرالیا