حق داشتن یک محیط سالم یا حق داشتن یک محیط پایدار و سالم، حق انسانی است که توسط سازمان های حقوق بشری و سازمان های محیط زیست برای محافظت از سیستم های اکولوژیکی که سلامت انسان را تأمین می کنند، حمایت می شود. این حق با سایر حقوق بشر متمرکز بر سلامتی از جمله حق آدمی در آب و فاضلاب، حق غذا و حق بر سلامتی مرتبط است. حق داشتن یک محیط سالم از رویکرد حقوق بشر برای محافظت از کیفیت محیط استفاده می کند در مقابل نظریه حقوقی ایجاد شده برای حقوق طبیعت که سعی در گسترش حقوق ایجاد شده برای انسان یا سایر اشخاص حقوقی به طبیعت دارد.
... [مشاهده متن کامل]
این حق وظیفه دولت را برای تنظیم و اجرای قوانین زیست محیطی، کنترل آلودگی و در غیر اینصورت تأمین عدالت و حمایت از جوامعی که از مشکلات زیست محیطی آسیب دیده اند، ایجاد می کند. حق داشتن یک محیط زیست سالم حق مهمی برای ایجاد سوابق قانونی زیست محیطی برای دعاوی مربوط به تغییر اقلیم و سایر موارد زیست محیطی بوده است.
حق داشتن یک محیط سالم در هسته جهانی رویکرد حقوق بشر و تغییرات اقلیمی قرار دارد. توافق نامه های بین المللی حمایت کننده از این حق شامل اعلامیه استکهلم ۱۹۷۲، اعلامیه ریو ۱۹۹۲ و میثاق جهانی جدید برای محیط زیست است. بیش از ۱۵۰ ایالت در سازمان ملل از طریق قانونگذاری، دادرسی، قانون اساسی، قانون معاهده یا سایر اختیارات قانونی به نوعی این حق را به رسمیت شناخته اند. منشور آفریقایی برای حقوق بشر و مردم، کنوانسیون آمریکایی برای حقوق بشر و توافق نامه اسکازو، هر یک شامل حق داشتن یک محیط سالم است. چارچوب های دیگر حقوق بشر، مانند پیمان نامه حقوق کودک، به موارد زیست محیطی اشاره دارد زیرا مربوط به کانون توجه این چارچوب در این مورد حقوق کودکان است.
گزارشگران ویژه سازمان ملل در زمینه حقوق بشر و محیط زیست جان اچ ناکس ( ۲۰۱۲–۲۰۱۸ ) و دیوید آر. بوید ( ۲۰۱۸– ) توصیه هایی در مورد نحوه رسمیت بخشیدن به این حقوق در قوانین بین المللی ارائه داده اند. این مورد توسط تعدادی از کمیته ها در سطح سازمان ملل و همچنین جوامع محلی محلی مانند دادگستری شهر نیویورک مورد تأیید قرار گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
این حق وظیفه دولت را برای تنظیم و اجرای قوانین زیست محیطی، کنترل آلودگی و در غیر اینصورت تأمین عدالت و حمایت از جوامعی که از مشکلات زیست محیطی آسیب دیده اند، ایجاد می کند. حق داشتن یک محیط زیست سالم حق مهمی برای ایجاد سوابق قانونی زیست محیطی برای دعاوی مربوط به تغییر اقلیم و سایر موارد زیست محیطی بوده است.
حق داشتن یک محیط سالم در هسته جهانی رویکرد حقوق بشر و تغییرات اقلیمی قرار دارد. توافق نامه های بین المللی حمایت کننده از این حق شامل اعلامیه استکهلم ۱۹۷۲، اعلامیه ریو ۱۹۹۲ و میثاق جهانی جدید برای محیط زیست است. بیش از ۱۵۰ ایالت در سازمان ملل از طریق قانونگذاری، دادرسی، قانون اساسی، قانون معاهده یا سایر اختیارات قانونی به نوعی این حق را به رسمیت شناخته اند. منشور آفریقایی برای حقوق بشر و مردم، کنوانسیون آمریکایی برای حقوق بشر و توافق نامه اسکازو، هر یک شامل حق داشتن یک محیط سالم است. چارچوب های دیگر حقوق بشر، مانند پیمان نامه حقوق کودک، به موارد زیست محیطی اشاره دارد زیرا مربوط به کانون توجه این چارچوب در این مورد حقوق کودکان است.
گزارشگران ویژه سازمان ملل در زمینه حقوق بشر و محیط زیست جان اچ ناکس ( ۲۰۱۲–۲۰۱۸ ) و دیوید آر. بوید ( ۲۰۱۸– ) توصیه هایی در مورد نحوه رسمیت بخشیدن به این حقوق در قوانین بین المللی ارائه داده اند. این مورد توسط تعدادی از کمیته ها در سطح سازمان ملل و همچنین جوامع محلی محلی مانند دادگستری شهر نیویورک مورد تأیید قرار گرفت.
