حفاری جهت دار، ( به انگلیسی: Directional drilling ) عبارت است از فن خاصی، که در آن چاه ( چاه نفت یا چاه آب ) بر پایه برنامه پیش بینی شده ای، ( با استفاده از نرم افزار حفاری جهت دار ) غیر از حالت عمودی، حفاری می گردد. [ ۱] حفاری جهت دار نوعی از حفاری است، که در آن مسیر چاه بر اساس نقشه ای معین و از پیش طراحی شده، برای رسیدن به ناحیه هدف، از حالت عمودی منحرف می شود. این نوع حفاری زمانی انجام می شود که بنابه دلایلی، هدف نهایی از محلی که بر روی زمین عملیات حفاری آغاز شده، به صورت جانبی دارای فاصله باشد. در حفاری جهت دار علاوه بر تجهیزاتی که در حفاری عمودی بکار می روند، تجهیزات ویژه ای نیز استفاده می گردد، که شامل: دستگاه جهت یابی در حین حفاری و دستگاه موتور درون چاهی می باشد.
استفاده از حفاری جهت دار، که امروزه جزء جدانشدنی روش های مرسوم حفاری به شمار می رود، جهت توسعه میادین نفتی بسیار معمول است. برخلاف حفاری عمودی که در آن تنها انتخاب و طراحی طول چاه مهم است، در روش حفاری جهت دار می بایست، مواردی از قبیل سیستم اندازه گیری، ابزار دقیق، ابزار آلات انحراف، پارامترهای مناسب حفاری، سازگاری معماری چاه با طول آن و روش سیمان کاری مؤثر، در نظر گرفته شود.
حفاری جهت دار برای اولین بار در سال ۱۹۲۹ با ساخت دستگاه های دقیق اندازه گیری زاویه چاه، مورد توجه قرار گرفت. در اوائل دهه ۱۹۳۰ اولین چاه جهت دار در خلیج هانتینگتون، کالیفرنیا حفاری شد. به تدریج با توسعه میدان نفتی خلیج هانتینگتون و حفر دو حلقه چاه جهت دار دیگر، چاه هایی به دست آمد، که میزان تولید بیشتری داشتند.
حفاری جهت دار تا سال ۱۹۳۴ طرفداران چندانی نداشت، تا این که در این سال یک چاه در کنرو، تگزاس دچار فوران شد. در این هنگام پیشنهاد شد با حفر یک چاه جهت دار، برای برخورد با چاه اول و پمپ گل به درون آن، مانع از ادامه فوران شوند. با انجام موفقیت آمیز این پروژه، حفاری جهت دار به عنوان راه حلی برای مسائل دشوار و دستیابی به مخازن پیچیده از سوی شرکت های حفاری، مورد استقبال قرار گرفت.
امروزه، با توجه به بالا بودن هزینه های جاری برای تولید و استخراج نفت و گاز، حفاری جهت دار به عنوان یک ضرورت جلوه می کند. می توان گفت مهم ترین خصوصیت این روش آن است که تولیدکنندگان را در سراسر جهان قادر می سازد از مخازنی برداشت نمایند، که برداشت از آن ها از نظر اقتصادی با هیچ روش دیگری امکان پذیر نیست.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاستفاده از حفاری جهت دار، که امروزه جزء جدانشدنی روش های مرسوم حفاری به شمار می رود، جهت توسعه میادین نفتی بسیار معمول است. برخلاف حفاری عمودی که در آن تنها انتخاب و طراحی طول چاه مهم است، در روش حفاری جهت دار می بایست، مواردی از قبیل سیستم اندازه گیری، ابزار دقیق، ابزار آلات انحراف، پارامترهای مناسب حفاری، سازگاری معماری چاه با طول آن و روش سیمان کاری مؤثر، در نظر گرفته شود.
حفاری جهت دار برای اولین بار در سال ۱۹۲۹ با ساخت دستگاه های دقیق اندازه گیری زاویه چاه، مورد توجه قرار گرفت. در اوائل دهه ۱۹۳۰ اولین چاه جهت دار در خلیج هانتینگتون، کالیفرنیا حفاری شد. به تدریج با توسعه میدان نفتی خلیج هانتینگتون و حفر دو حلقه چاه جهت دار دیگر، چاه هایی به دست آمد، که میزان تولید بیشتری داشتند.
حفاری جهت دار تا سال ۱۹۳۴ طرفداران چندانی نداشت، تا این که در این سال یک چاه در کنرو، تگزاس دچار فوران شد. در این هنگام پیشنهاد شد با حفر یک چاه جهت دار، برای برخورد با چاه اول و پمپ گل به درون آن، مانع از ادامه فوران شوند. با انجام موفقیت آمیز این پروژه، حفاری جهت دار به عنوان راه حلی برای مسائل دشوار و دستیابی به مخازن پیچیده از سوی شرکت های حفاری، مورد استقبال قرار گرفت.
امروزه، با توجه به بالا بودن هزینه های جاری برای تولید و استخراج نفت و گاز، حفاری جهت دار به عنوان یک ضرورت جلوه می کند. می توان گفت مهم ترین خصوصیت این روش آن است که تولیدکنندگان را در سراسر جهان قادر می سازد از مخازنی برداشت نمایند، که برداشت از آن ها از نظر اقتصادی با هیچ روش دیگری امکان پذیر نیست.
wiki: حفاری جهت دار