حضرت یسع علیه السلام

[ویکی اهل البیت] الیسع علیه السلام پیامبر برتری یافته بر اهل زمانش و از انسان های برگزیده خداوند و برخوردار از حکمت خدادادی است. به سندهای معتبر از حضرت امام رضا علیه السلام منقول است که یسع علیه السلام بر روی آب راه رفت و مرده را زنده کرد و پیس و کور را شفا بخشید.
«الیسع» واژه ای معرب و اصل آن در عبری «الیشع» یا «الیشاع» به معنای «خدا می بیند» یا «خدا نجات می دهد» است زیرا در زبان عبری «إل» به معنای «خدا» و «یشع» به معنای «نجات دادن» یا «دیدن» است.
گرچه برخی آن را واژه ای عربی و از ریشه «وَسِعَ، یَسَعُ» گرفته و دلیل آن را وسعت علم آن حضرت یا تلاش وی در طلب حق و طاعت خدا دانسته اند. جماعتی از کوفیان آن را با دو لام و به صورت مشدد «اللّیسع» قرائت کرده اند ولی هر دو قول ضعیف است زیرا در زبان عربی «ال» بر اسمی که بر وزن «یفعل» آمده مانند یزید و یَعْمر، داخل نمی شود؛ همچنین هیچ اسمی در این زبان به صورت «یسع» نیامده است تا با ورود «ال» بر آن این کلمه مشدد شود.
بعضی گفتند: یسع بن اخطوب پسر عم حضرت الیاس است که خلیفه الیاس بود در بنی اسرائیل.
نام مبارک الیسع فقط دو بار در قرآن مجید آمده است:
در این آیه الیسع در کنار حضرت اسماعیل، حضرت یونس و حضرت لوط آمده است و گفته می شود که آنها بر بقیه مخلوقات برتری داده شده اند.
این که فرمود: «وَکلًّا فَضَّلْنا عَلَی الْعالَمِینَ» معنای "عالم" جماعتی از مردم است، مثلا گفته می شود "عالم عرب" و "عالم عجم" و "عالم روم". و معنای برتری دادن و بر عالمین، مقدم داشتن به حسب مقام و منزلت است چون هدایت خاص الهی آنان را بدون واسطه و غیر آنان را به واسطه آنان شامل می شود.
ممکن هم هست برتری دادن آنان از این باب بوده که این طائفه یعنی طائفه انبیاء علیهم السلام در میان سلسله بنی نوع بشر - چه گذشتگان و چه آیندگان - این امتیاز را داشته اند که هدایت شان برخلاف سایر افراد بشر فطری بوده و به راهنمایی کسی هدایت نشده اند و معلوم است چنین کسانی بر آنان که هدایتشان به راهنمایی غیر باشد برتری دارند. پس نامبردگان در آیه و همچنین انبیای گذشته و آینده بعد از ایشان، روی هم مجتمعی هستند که بر سایر مجتمعات بشری فضیلت خدایی دارند.