حضرت قاسم بن حسن مجتبی

[ویکی فقه] قاسم بن الحسن (علیه السلام) یکی از فرزندان امام حسن (علیه السلام) و از شهدای کربلا است.
قاسم فرزند امام حسن (علیه السلام) به سال ۴۷ ه. ق در مدینه منوره دیده به جهان گشود. مادرش ام ولدی به نام «نفیله» یا «رمله» یا «نجمه» بود. در دو سالگی پدر بزرگوارش را از دست داد؛ و تا هنگام شهادت در دامان پرمهر و عطوفت عموی گرامی خود، امام حسین (علیه السلام)، پرورش یافت؛ و در واقعه کربلا به اتفاق مادر و دیگر برادران و خواهران خود حضور داشت.
حضرت قاسم در شب عاشورا
به نقلی در شب عاشورا، آنگاه که امام حسین (علیه السلام) خطبه خواند و به یاران خود فرمود: «فردا من و شما همه کشته خواهیم شد»، وی پنداشت این افتخار از آنِ مردان و بزرگسالان است و شامل نوجوانان نمی شود. از این رو پرسید: «آیا من هم فردا کشته خواهم شد؟» امام (علیه السلام) با مهربانی پرسید: «فرزندم، مرگ در نزد تو چگونه است؟» عرض کرد «احلی من العسل» (شیرین تر از عسل).حضرت فرمود: آری به خدا سوگند، عمو به فدایت، تو از آنان هستی که پس از گرفتار شدن به بلایی سخت کشته خواهی شد.
اجازه گرفتن قاسم برای نبرد
در روز عاشورا هنگامی که نوبت مبارزه به قاسم رسید، برای کسب اجازه خدمت امام حسین (علیه السلام) آمد. حضرت او را در آغوش گرفت و هر دو آن قدر گریستند تا بی حال شدند. باز قاسم اجازه خواست و امام حسین (علیه السلام) امتناع فرمود. قاسم دست و پای امام را بوسه می زد و بر خواسته اش پای می فشرد. ولی امام (علیه السلام) اجازه نمی داد تا سرانجام موفق به دریافت اجازه گردید. وی در حالی که اشک هایش بر گونه سرازیر بود و مادرش بر در خیمه ایستاده او را نظاره می کرد، وارد میدان کارزار شد.
رجزخوانی قاسم
...