حضرت داوود علیه السلام

[ویکی اهل البیت] حضرت داوود علیه السلام از انبیاء الهی است که خداوند به او حکمت عطا نمود. نام کتابش همانطور که در قرآن نیز به آن اشاره شده، زبور است. حضرت داوود صوت نیکوئی داشت لذا هرگاه به خواندن زبور شروع می کرد انس و جن و پرنده و حیوان های وحشی نزد آن حضرت اجتماع می نمودند. از جمله قدرت های معنوی دیگری که خداوند به حضرت داوود علیه السلام عطا کرد تسبیح موجودات وطبیعت با او در هر شامگاه و صبحگاه بود.
داوود بن ایشی بن عوید بن باعز بن سلمون بن نحشون بن عمی نادب بن رام بن حصرون بن فارص بن یهوذا بن یعقوب بن إسحاق بن ابراهیم .
نام مبارک حضرت داوود شانزده بار در قرآن آمده است. در سوره های: سوره بقره / سوره نساء / سوره مائده / سوره انعام / سوره اسراء / سوره انبیاء / سوره نمل / سوره سبا / سوره ص.
زبور داوود علیه السلام حاوی 150 سوره بود که احکام و حلال و حرامی در آن ها ذکر نشده بود. فقط حاوی پند و اندرز بودند. چون حضرت داوود صوت نیکوئی داشت لذا هرگاه به خواندن زبور شروع می کرد انس و جن و پرنده و حیوان های وحشی نزد آن حضرت اجتماع می نمودند حضرت داوود مردی فروتن بود. و از دست رنج خود هزینه معیشت را تأمین می کرد. زیرا زره داوودی می بافت و می فروخت.
به عبارت دیگر زبور داوود حاوی 150 مزمور بوده. و مزمور عبارت بود از یک فصلی که حاوی سخنان داوود بود که از دشمن به خدا استغاثه می کرد. و بر آنان نفرین می نمود، و از خدا کمک می خواست. و گاهی حاوی موعظه هائی بودند که در کنیسه می کرد.
«إِنَّا سَخَّرْنَا الْجِبالَ مَعَهُ یُسَبِّحْنَ بِالْعَشِیِّ وَ الْإِشْراقِ × وَالطَّیْرَ مَحْشُورَةً کُلٌّ لَهُ أَوَّابٌ × وَ شَدَدْنا مُلْکَهُ وَ آتَیْناهُ الْحِکْمَةَ وَ فَصْلَ الْخِطابِ...»: ما کوه ها را مسخر کردیم که با او هر شامگاه و صبحگاه (خدا را) تسبیح می گفتند. × و پرندگان را به گرد او درآورده (رام کردیم) که هر یک (از کوه ها و مرغان به آوای تسبیح و تقدیس او) به سوی خدا بازگشت بسیار داشتند. × و سلطنت او را (به زیادی عده و عده) تقویت نمودیم و او را حکمت (دانش های عقلی و اجتماعی و شرایع دینی) و سخنانی فیصله دهنده (میان حق و باطل) عطا کردیم.
وقتی آنان حاضر شدند طالوت زره حضرت موسی را بر تن هر یک از ایشان که پوشانید یا بلند بود، یا کوتاه! طالوت به: ایشا گفت: آیا فرزندی داری که او را بجای گذاشته باشی؟ گفت: آری، کوچکترین فرزندم را بجای نهاده ام تا گوسفندان را بچراند.
طالوت به دنبال داوود فرستاد تا آمد. هنگامی که حضرت داوود خواست بیاید فلاخن خود را نیز به همراه آورد. حضرت داوود می گوید: در بین راه هر یک از سه عدد سنگ می گفتند: ای داوود مرا برگیر. آن بزرگوار آن ها را برگرفت و در میان توبره خود نهاد، آن سنگ ها، سنگ فیروزه بودند. حضرت داوود مردی پرجست و خیز و نیرومند و قوی بود. وقتی آن حضرت نزد طالوت آمد و طالوت زره حضرت موسی را بر بدن وی پوشانید به اندازه قامتش درآمد.