حضانت در فقه

[ویکی فقه] حضانت، اصطلاحی در فقه و حقوق به معنای نگاهداری، پرورش و تربیت کودکان می باشد.
واژه عربی حضانت (با فتح یا کسر حاء)، از مادّه حضن، به معنای حفظ و نگاهداری کردن، در آغوش گرفتن و پرورش دادن است. حضانت در اصطلاح فقه، عبارت است از حق یا مسئولیتِ نگاهداری یا پرورش دادن هر کسی که نیاز به مراقبت دیگران دارد، مانند کودک و مجنون، و انجام دادن آنچه برای حفظ سلامت جسمی و پرورش روحی او ضروری است به کسی که حضانت را برعهده دارد حاضن (برای مرد) یا حاضنه (برای زن) و به کسی که مورد حضانت قرار می گیرد، محضون گفته می شود. قوانین کشورهای اسلامی، و به تبع آن حقوق دانان، حضانت را در معنای فقهی آن به کار برده اند.

در منابع فقه امامی
در منابع فقه امامی، ابتدا بدون تصریح به لفظ حضانت و با تعابیری دیگر در باب طلاق، حکم نگاهداری کودک پس از طلاق ذکر شده است. شیخ طوسی (متوفی ۴۶۰) در الخلاف احکام حضانت را با کاربرد این واژه، در باب های طلاق و نفقه و جز این ها آورده است. وی همچنین در المبسوط با عنوان «فی اَنَّ الاَبَوَینَ اَحَقُّ بِاْلوَلَد» احکام حضانت را مطرح کرده است. پس از او، فقهای امامیه بخشی از مباحث نکاح و طلاق را به حضانت اختصاص داده اند

در فقه اهل سنت
فقیهان اهل سنت احکام حضانت را در مبحث نفقات یا رضاع ذکر کرده یا بابی را به آن اختصاص داده اند. فقهای زیدی و ظاهری حضانت را در بابی مستقل در مبحث طلاق آورده اند.

ماهیت حقوقی
...