حصرمه
لغت نامه دهخدا
حصرمة. [ ح َ رَ م َ ] ( ع مص ) بخیلی. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ). || پرکردن ، چنانکه مشک را از آب. || حصرمه قوس ؛ بزه کردن کمان را. سخت بزه کردن کمان. ( مهذب الاسماء ). || حصرمه قلم ؛ تراشیدن خامه را. || حصرمه حبل ؛ سخت تافتن رسن را. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ).
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید