حصر حقیقی

[ویکی فقه] حصر حقیقی به اختصاص دادن چیزی به یک شیء و سلب آن از همه اشیای دیگر اطلاق می شود.
حصر حقیقی، مقابل حصر اضافی و به معنای اثبات حکم برای موضوعی و نفی حکم از غیر آن است، مانند: «ما واجب الوجود لذاته الاّ الله تبارک و تعالی» و «ما خاتم الانبیاء الاّ محمّد صلی الله علیه و آله وسلّم»، که در مثال اول، وجوب لذاته فقط برای خداوند اثبات و از غیر او نفی گردیده است، و در مثال دوم، صفت خاتم انبیا بودن فقط برای پیامبر اسلام ثابت شده است.
اقسام
حصر حقیقی بر دو قسم است:۱. حصرصفت بر موصوف؛۲. حصر موصوف بر صفت.