حسینی قزوینی، محمّدحسین ( ـ شیراز ۱۲۴۹ق)
شاعر، فقیه و صوفی ایرانی و از عارفان سلسلۀ ذهبیه. اصالتاً قزوینی بود. در کربلای معلا زاده شد و تحصیل علم کرد تا آن که بهرۀ وافی از علوم رسمی به دست آورد. آن گاه دست ارادت به میرزا ابوالقاسم خاموش شیرازی متخلص به سکوت ـ از عرفای سلسلۀ ذهبیه ـ داد و سال ها به سکوت پرداخت. قزوینی، منظومه ای بلند شامل پنج مثنوی عرفانی به نام های اشترنامه، مهر و ماه، وامق و عذرا، الهی نامه و وصف الحال سرود، و آن را خمسۀ حسینی نامید. قزوینی، بعد از درگذشت پدر، که مجتهد بود و عالم شیراز، در منصب او قرار گرفت و هم زمان، اهل شریعت و طریقت را رهبری کرد. او را با توجه به قزوین و شیراز که منشأ و محل رشد او بود و تخلص حسینی داشت، قزوینی و شیرازی و حسینی خوانده اند. بخشی از خمسۀ او در شیراز چاپ سنگی شد.
شاعر، فقیه و صوفی ایرانی و از عارفان سلسلۀ ذهبیه. اصالتاً قزوینی بود. در کربلای معلا زاده شد و تحصیل علم کرد تا آن که بهرۀ وافی از علوم رسمی به دست آورد. آن گاه دست ارادت به میرزا ابوالقاسم خاموش شیرازی متخلص به سکوت ـ از عرفای سلسلۀ ذهبیه ـ داد و سال ها به سکوت پرداخت. قزوینی، منظومه ای بلند شامل پنج مثنوی عرفانی به نام های اشترنامه، مهر و ماه، وامق و عذرا، الهی نامه و وصف الحال سرود، و آن را خمسۀ حسینی نامید. قزوینی، بعد از درگذشت پدر، که مجتهد بود و عالم شیراز، در منصب او قرار گرفت و هم زمان، اهل شریعت و طریقت را رهبری کرد. او را با توجه به قزوین و شیراز که منشأ و محل رشد او بود و تخلص حسینی داشت، قزوینی و شیرازی و حسینی خوانده اند. بخشی از خمسۀ او در شیراز چاپ سنگی شد.