حسینی علی اکبر

[ویکی نور] سیّد علی اکبر حسینی متولد مرداد ماه سال 1380 در روستای سردر کرمان است. وی فرزند ارشدِ پسری مرحوم حجت الاسلام سیّد عیسی حسینی سردری، از روحانیون سرشناس کرمان و از ارادتمندان حضرت سیّد الشهداء(ع) بود.
وی تحصیلات 4 ساله ابتدایی را در همین روستا به پایان رسانید و قرآن را از پدر آموخت و از طریق ایشان آشنایی اولیه با تاریخ و فرهنگ اسلامی را به دست آورد. وی سپس جهت تحصیل علوم دینی وارد حوزه علمیه کرمان شد و در مدرسه معصومیه کرمان مقدمات و بخشی از دروس سطح را فراگرفت و همراه با مطالعات مذهبی دیگر به حفظ نیمی از قرآن کریم توفیق یافت و در کسوت روحانیت به وعظ و خطابه و ذکر مصائب خاندان عصمت و طهارت(ع) پرداخت. ایشان در سال 1330 جهت تکمیل تحصیلات، عازم حوزه علمیه قم شد و ابتدا در مدرسه حجتیّه و سپس در مدرسه فیضیه از محضر استادان این حوزه کسب فیض کرده و به محضر درس حضرت آیت الله بروجردی راه یافت.
وی در اوایل تحصیل در حوزه علمیه قم، به تحصیلات دبیرستانی نیز تمایل یافت و در آموزشگاه شبانه ای که شهید دکتر بهشتی تدریس زبان انگلیسی آن را برعهده داشت، ثبت نام کرد و هم زمان با تحصیلات حوزوی در امتحانات پایان سیکل اول متوسطه و پنجم علمی و دیپلم کامل به طور داوطلبانه شرکت نموده و در مدّت کمتر از 3 سال (با احراز رتبه اول از مجموع داوطلبان) به اخذ دیپلم ادبی در سال 1335 نائل آمد. در همین سال به دانشکده الهیات (معقول و منقول سابق) دانشگاه تهران راه یافت و از محضر استادانی چون آقایان دکتر کنی، زرین کوب، سادات ناصری و بیش از همه دکتر محمد ابراهیم آیتی کسب فیض کرد و در سال 1339 (با احراز رتبه اول در جمع رشته های چهارگانه معقول و منقول، ادبیات عرب و فرهنگ اسلامی) در رشته فرهنگ اسلامی فارغ التحصیل شد. در بهار 1340 با استفاده از یک بورس دولتی که در آن زمان به شاگردان اول هر دانشکده داده می شد، به ایالات متحده آمریکا عزیمت کرد و در دانشگاه دولتی ایندیانا واقع در شهر بلومینگتن به تحصیل پرداخت و در فاصله کمتر از 5 سال تحصیلی به ترتیب، به اخذ درجه فوق لیسانس در رشته روان شناسی تربیتی و درجه تخصصی و دکتری در رشته تعلیمات متوسط توفیق یافت. وی سپس به ایران بازگشت و در سال 1345 با مرتبه استادیاری عضو هیئت علمی دانشگاه شیراز شد و در سال های 1350 و 1355 به ترتیب، به احراز رتبه های دانشیاری و استادی دست یافت. این دانشمند گرانسنگ، دارای بیش از 300 اثر علمی شامل کتاب، مقاله، تک نگاری و ترجمه به زبان های فارسی، انگلیسی و عربی است که بیشتر آن ها در زمینه مسائل اسلامی و به ویژه تعلیم و تربیت اسلامی می باشد.
وی در کنار فعالیّت های نویسندگی، با علاقه و اشتیاق وافری که به امر تدریس داشت، بسیاری از دروس دانشکده علوم تربیتی و روان شناسی را در دوره های کارشناسی، کارشناسی ارشد و دکتری تدریس می کرد.
وی استاد راهنمای حدود 60 رساله کارشناسی ارشد و دکتری را نیز بر عهده داشت و همچنین بیش از 40 طرح پژوهشی و چندین طرح پژوهشی ملی را در کارنامه زرین خود ثبت کرد.
وی در کنار فعالیت های علمی و تحقیقی خود، مسئولیت های متعددی نیز پس از انقلاب شکوهمند اسلامی برعهده گرفت که بدون استثناء تماماً مرتبط با جامعه علمی و نظام دانشگاهی بود. وی دو دوره ریاست دانشگاه شهید باهنر کرمان را در سال های حسّاس 1357 و 1373 متقبّل شد و به ویژه در راه اندازی دوره های تحصیلات تکمیلی سعی زیادی داشت. ایشان با بسیاری مراکز و نهادها مانند شورای عالی انقلاب فرهنگی، وزارت فرهنگ و آموزش عالی، دفتر همکاری حوزه و دانشگاه، سازمان سنجش و آموزش کشور، وزارت آموزش و پرورش، جهاد سازندگی، وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، مدرسه عالی قضایی قم، شورای بررسی متون علوم انسانی، دانشگاه آزاد اسلامی و... همکاری داشت و همچنین در بسیاری شوراهای کلیدی دانشگاه چون هیئت ممیزه، تحصیلات تکمیلی، کمیته تخصصی علوم انسانی، شورای انتشارات و نیز هیئت تحریریه نشریه های دانشگاهی مانند نامه علوم انسانی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی، نشریه دانشکده ادبیات دانشگاه شهید باهنر کرمان، اندیشه دینی دانشگاه شیراز، علوم انسانی دانشگاه امام حسین(ع)، تربیت اسلامی پژوهشگاه حوزه و دانشگاه، عضو فعال بود.