حسینی سید ولی

حسینی، سیّد وَلی (کرند ۱۲۸۹ـ۱۳۷۷ش)
نوازندۀ ایرانی تنبور، خواننده، مقام دان و کلام خوان. از کودکی نواختن تنبور را نزد پدرش، سید عبدل، آغاز کرد. سید عبدل، فرزند سید کسانه بود و همۀ خاندان او از دورۀ سلطان اسحاق (پیشوای سلسلۀ یارسان) تاکنون، حدود دوازده نسل، در کار تفسیر و تأویل کتب دینی یارسان و مقام های کهن تنبور و انتقال شفاهی آن ها بوده اند. سید ولی حسینی نیز، مطابق سنت خاندان خود، به انتقال مقام ها و تربیت شاگردان همت گماشت. فرزندانش سید قربان، سید فریدون، سید فرهاد، سید خسرو، برادرش، سید امین و نیز کسانی چون سید عابد، سید تیمور محرابی، طاهر یارویسی، علی اکبر مرادی ازجمله شاگردان او بودند. سید ولی حسینی سرآمد همۀ تنبورنوازان و خوانندگان منطقۀ خود بود و منبع همۀ مقام ها را می دانست. کشاورز بود و هر روز بعد از کار روزانه به نواختن تنبور، به ویژه مقام های مورد علاقه اش مانند سرطرز، باریه و پاوه موری، می پرداخت. مزار او در روستای توت شامی، در محلی به نام دار سید یعقوب، قرار دارد که میعادگاه عاشقان است. سید ولی نزد استادان گذشته و حال تنبور به استادالاساتید معروف است.