حسین علی بهاء. [ ح ُ س َ ع َ ب َ ] ( اِخ ) ابن عباس نوری بن بزرگ معروف به بهأاﷲ رئیس فرقه بهائیان. وی در محرم 1233 هَ. ق. / 1817 م. در تهران متولد و در مازندران بزرگ شد و به تهران آمد و دعوت باب را پذیرفت و جانشین وی گردید و پس از قتل ناصرالدین شاه ، بدست دولت گرفتار و به بغداد تبعید گردید و سپس به استانبول رفت و از آنجا نیز به ادرنه تبعید شد و سپس به زندان عکا افتاد و بعدها آزاد گشت و در بهجی از دیه های عکا سکنی گزید و در آنجا به سال 1309 هَ.ق. 1892/ م. درگذشت و پس از مرگ وی پسرش عباس «عبدالبها» بجای وی نشست و در حیفا مدفون شد. او راست : «کتاب اقدس » و «هفت وادی » و «کلمات مکنونه » و «هیکل » و«الواح مبارکة» و «ایقان » و «جواهر الاسرار» و «لوح ابن الذئب ». ( معجم المطبوعات ص 594 ) ( اعلام زرکلی ج 2 ص 271 ) ( معجم المؤلفین ) ( تاریخ مشروطه کسروی ص 290 ).
