حسین یاحقّی ( زادهٔ ۱۲۸۵ در تهران – درگذشتهٔ ۶ آبان ۱۳۴۷ ) آهنگساز، نوازنده ویلن و کمانچه و رهبر ارکستر بود.
حسین یاحقّی در سال ۱۲۸۵ در تهران زاده شد. او از کودکی آوایی خوش داشت. پیش از رسیدن به سن بلوغ، آهنگ های شبیه خوانی را نزد «میرزا حسین تعزیه گردان» فرا گرفت و چون با موسیقی آشنا شده بود نقش خود را بسیار خوب ایفا می کرد. پس از چندی نزد «اسماعیل زاده» که استاد کمانچه خواهرش ( کشور خانم ) معروف به «فرخ لقا» نیز بود به فراگیری موسیقی پرداخت.
... [مشاهده متن کامل]
پس از دو سال «ایرج میرزا» به منزل اسماعیل زاده آمد و استاد، شاگرد کوچکش را به وی معرفی کرد. ایرج میرزا که مردی با ذوق بود استعداد او را دریافت و وی را تشویق کرد. حسین یاحقی شانزده سال بیش نداشت که نوای کمانچه اش شنیدنی بود و کلاس مشق برپا می کرد!!
او افزون بر این ساز به آموختن سازهای سه تار و ویلن پرداخت به گونه ای که ویلن ساز تخصصی وی شد. او در این ساز سبکی تازه برای موسیقی ایران به ارمغان آورد. وی در هنرستان هنرهای زیبا نیز به آموزش ویلن پرداخت اما هرگز کمانچه را کنار نگذاشت.
در این هنگام با «ابوالحسن صبا» دوستی پیدا کرد و صبا او را تشویق کرد که نت بیاموزد و خود آموزش وی را بر دوش گرفت. این کار در پیشرفت یاحقی تأثیر فراوان داشت.
حسین یاحقی بیش از پانصد آهنگ و پیش درآمد و رنگ و ترانه ساخته که از بهترین آثار هنر موسیقی کلاسیک ایران بشمار می رود. «برق غم»، «جوانی»، «بی خبر» و «گل مستان» برخی از ساخته های او است.
یاحقی همهٔ زندگی اش را با موسیقی گذراند. وی مردی فروتن و خوشرو و به دور از خودپسندی بود. او چون پدری مهربان زندگی اش را صرف تربیت شاگردانش نمود تا فرهنگ صوتی ایران زمین آسیب پذیر نواهای بیگانه نشود.
از شاگردان ممتاز وی «پرویز یاحقی» بود که خواهرزاده اش بود و در موسیقی ذوقی سرشار داشت. او ویلن را به سبک دایی اش شیرین و ممتاز می نواخت. پرویز یاحقی ( صدیقی پارسی ) به احترام او با نام «یاحقی» به فعالیت هنری می پرداخت.
حسین یاحقی در ششم آبان ۱۳۴۷ درگذشت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
حسین یاحقّی در سال ۱۲۸۵ در تهران زاده شد. او از کودکی آوایی خوش داشت. پیش از رسیدن به سن بلوغ، آهنگ های شبیه خوانی را نزد «میرزا حسین تعزیه گردان» فرا گرفت و چون با موسیقی آشنا شده بود نقش خود را بسیار خوب ایفا می کرد. پس از چندی نزد «اسماعیل زاده» که استاد کمانچه خواهرش ( کشور خانم ) معروف به «فرخ لقا» نیز بود به فراگیری موسیقی پرداخت.
... [مشاهده متن کامل]
پس از دو سال «ایرج میرزا» به منزل اسماعیل زاده آمد و استاد، شاگرد کوچکش را به وی معرفی کرد. ایرج میرزا که مردی با ذوق بود استعداد او را دریافت و وی را تشویق کرد. حسین یاحقی شانزده سال بیش نداشت که نوای کمانچه اش شنیدنی بود و کلاس مشق برپا می کرد!!
او افزون بر این ساز به آموختن سازهای سه تار و ویلن پرداخت به گونه ای که ویلن ساز تخصصی وی شد. او در این ساز سبکی تازه برای موسیقی ایران به ارمغان آورد. وی در هنرستان هنرهای زیبا نیز به آموزش ویلن پرداخت اما هرگز کمانچه را کنار نگذاشت.
در این هنگام با «ابوالحسن صبا» دوستی پیدا کرد و صبا او را تشویق کرد که نت بیاموزد و خود آموزش وی را بر دوش گرفت. این کار در پیشرفت یاحقی تأثیر فراوان داشت.
حسین یاحقی بیش از پانصد آهنگ و پیش درآمد و رنگ و ترانه ساخته که از بهترین آثار هنر موسیقی کلاسیک ایران بشمار می رود. «برق غم»، «جوانی»، «بی خبر» و «گل مستان» برخی از ساخته های او است.
یاحقی همهٔ زندگی اش را با موسیقی گذراند. وی مردی فروتن و خوشرو و به دور از خودپسندی بود. او چون پدری مهربان زندگی اش را صرف تربیت شاگردانش نمود تا فرهنگ صوتی ایران زمین آسیب پذیر نواهای بیگانه نشود.
از شاگردان ممتاز وی «پرویز یاحقی» بود که خواهرزاده اش بود و در موسیقی ذوقی سرشار داشت. او ویلن را به سبک دایی اش شیرین و ممتاز می نواخت. پرویز یاحقی ( صدیقی پارسی ) به احترام او با نام «یاحقی» به فعالیت هنری می پرداخت.
حسین یاحقی در ششم آبان ۱۳۴۷ درگذشت و در قبرستان ظهیرالدوله به خاک سپرده شد.
