حسین ملک ( ۱۶ تیر ۱۳۰۴، تهران – ۱۳ آبان ۱۳۷۸، تهران ) نوازندهٔ سنتور اهل ایران بود. او بابت تغییرات ماندگاری که در ساز سنتور ایجاد کرد مشهور است.
حسین ملک در ۱۶ تیر ۱۳۰۴ در تهران به دنیا آمد. پدرش عبدالله ملک گودار، درودگر بود. حسین، برادر بزرگترِ اسدالله ملک بود و برادر دیگری به اسم عبدالله نیز داشت. این سه برادر تحت تأثیر دایی هایشان ( علی اکبر خان زنگنه، علی اصغر خان زنگنه و محمدخان زنگنه که هر سه موسیقی دانان دورهٔ قاجاریه بودند ) هر سه به موسیقی پرداختند که از بین عبدالله به تنبک، اسدالله به کمانچه و ویولن، و حسین به سنتور روی آورد. حسین ملک نواختن سنتور را از هشت سالگی نزد حبیب سماعی فراگرفت اما پس از مدتی سماعی از ادامهٔ تدریس به او خودداری کرد. او سپس به نزد ابوالحسن صبا رفت و غیر از او نزد نورعلی برومند، شکرالله قهرمانی، رکن الدین مختاری، حسین یاحقی، ابراهیم منصوری و مهدی برکشلی نیز به فراگیری موسیقی پرداخت. صبا و برومند استادان اصلی حسین ملک محسوب بودند.
... [مشاهده متن کامل]
حسین ملک از سال ۱۳۲۰ در رادیوی ایران به نوازندگی پرداخت و با گروه ابوالحسن صبا همکاری کرد. این همکاری ها تا سال ۱۳۲۲ ادامه داشت. پس از آن که تلویزیون در ایران به راه افتاد، او نخستین تک نواز سنتور در تلویزیون و جزو اولین تک نوازانی بود که در تلویزیون اجرای موسیقی داشت. سپس او با وزارت فرهنگ و هنر شروع به همکاری کرد و از آن جمله، در کارگاه هایی که به ساخت سازهای موسیقی اختصاص داشت شرکت کرد. او که پیشتر نزد صبا، نحوهٔ ساخت ویولن و سنتور و همچنین نزد «آراکلیان» ساخت ویلنسل را فراگرفته بود، در این کارگاه ها سنتورهایی ساخت که مورد استقبال قرار گرفت. پس از آن در سنتورهایی که می ساخت تغییراتی ایجاد کرد. از جمله ویژگی های این سنتورها آن بود که وی یک خرک به سیم های سفید و دو خرک به سیم های زرد اضافه کرده بود و سنتور جدید دارای یازده خرک در قسمت زرد و ده خرک در قسمت سفید بود. این باعث می شد که بتوان با ساز سنتور به هر دو صورت راست کوک و چپ کوک، موسیقی اجرا کرد و نوازندهٔ سنتور می توانست به طور گسترده تری با خوانندگان همراهی کند.
او غیر از ساز سنتور، با نواختن سازهای سه تار، تار، تمبک، کمانچه و ویلن آشنایی کامل داشت. وی در برنامه های تلویزیونی با خوانندگانی همچون: احمد ابراهیمی، احمد سالمی و … همکاری کرد. او همچنین سفرهای خارجی متعددی، به منظور شناساندن موسیقی ایرانی به مردمان کشورهای دیگر از جمله: پاکستان، هندوستان، افغانستان، مصر، امارات متحده عربی، کویت، عربستان، بحرین، تونس، اردن، ترکیه، تایلند، سنگاپور، چین، کره جنوبی، شوروی، ژاپن، فیلیپین، هلند، بلژیک، دانمارک، فنلاند، آمریکا، فرانسه، اسپانیا و ایتالیا، انجام داد. او در سفر به ایتالیا، جایزهٔ نخست مدال «یاپالونا» در شهر ونیز را به دست آورد و برندهٔ بهترین نشان موسیقی این شهر شد.
حسین ملک در ۱۶ تیر ۱۳۰۴ در تهران به دنیا آمد. پدرش عبدالله ملک گودار، درودگر بود. حسین، برادر بزرگترِ اسدالله ملک بود و برادر دیگری به اسم عبدالله نیز داشت. این سه برادر تحت تأثیر دایی هایشان ( علی اکبر خان زنگنه، علی اصغر خان زنگنه و محمدخان زنگنه که هر سه موسیقی دانان دورهٔ قاجاریه بودند ) هر سه به موسیقی پرداختند که از بین عبدالله به تنبک، اسدالله به کمانچه و ویولن، و حسین به سنتور روی آورد. حسین ملک نواختن سنتور را از هشت سالگی نزد حبیب سماعی فراگرفت اما پس از مدتی سماعی از ادامهٔ تدریس به او خودداری کرد. او سپس به نزد ابوالحسن صبا رفت و غیر از او نزد نورعلی برومند، شکرالله قهرمانی، رکن الدین مختاری، حسین یاحقی، ابراهیم منصوری و مهدی برکشلی نیز به فراگیری موسیقی پرداخت. صبا و برومند استادان اصلی حسین ملک محسوب بودند.
... [مشاهده متن کامل]
حسین ملک از سال ۱۳۲۰ در رادیوی ایران به نوازندگی پرداخت و با گروه ابوالحسن صبا همکاری کرد. این همکاری ها تا سال ۱۳۲۲ ادامه داشت. پس از آن که تلویزیون در ایران به راه افتاد، او نخستین تک نواز سنتور در تلویزیون و جزو اولین تک نوازانی بود که در تلویزیون اجرای موسیقی داشت. سپس او با وزارت فرهنگ و هنر شروع به همکاری کرد و از آن جمله، در کارگاه هایی که به ساخت سازهای موسیقی اختصاص داشت شرکت کرد. او که پیشتر نزد صبا، نحوهٔ ساخت ویولن و سنتور و همچنین نزد «آراکلیان» ساخت ویلنسل را فراگرفته بود، در این کارگاه ها سنتورهایی ساخت که مورد استقبال قرار گرفت. پس از آن در سنتورهایی که می ساخت تغییراتی ایجاد کرد. از جمله ویژگی های این سنتورها آن بود که وی یک خرک به سیم های سفید و دو خرک به سیم های زرد اضافه کرده بود و سنتور جدید دارای یازده خرک در قسمت زرد و ده خرک در قسمت سفید بود. این باعث می شد که بتوان با ساز سنتور به هر دو صورت راست کوک و چپ کوک، موسیقی اجرا کرد و نوازندهٔ سنتور می توانست به طور گسترده تری با خوانندگان همراهی کند.
او غیر از ساز سنتور، با نواختن سازهای سه تار، تار، تمبک، کمانچه و ویلن آشنایی کامل داشت. وی در برنامه های تلویزیونی با خوانندگانی همچون: احمد ابراهیمی، احمد سالمی و … همکاری کرد. او همچنین سفرهای خارجی متعددی، به منظور شناساندن موسیقی ایرانی به مردمان کشورهای دیگر از جمله: پاکستان، هندوستان، افغانستان، مصر، امارات متحده عربی، کویت، عربستان، بحرین، تونس، اردن، ترکیه، تایلند، سنگاپور، چین، کره جنوبی، شوروی، ژاپن، فیلیپین، هلند، بلژیک، دانمارک، فنلاند، آمریکا، فرانسه، اسپانیا و ایتالیا، انجام داد. او در سفر به ایتالیا، جایزهٔ نخست مدال «یاپالونا» در شهر ونیز را به دست آورد و برندهٔ بهترین نشان موسیقی این شهر شد.
