محمدحسین ماهر ( متولد ۱۳۳۶ آبادان ) نقاش و مجسمه ساز معاصر ایرانی و فارغ التحصیل رشته نقاشی از دانشکده هنرهای تزئینی تهران است. او از چهره های شناخته شده و صاحب سبک نقاشی امروز ایران به شمار می رود و سال هاست که نقاشی را به دانشجویان و هنرجویان تدریس می کند. شهرت ماهر ابتدا از رجوعی که به جنوب ایران کرد پدید آمد. در تمام دهۀ هفتاد و بخشی از دهۀ هشتاد او را به عنوان «نقاش جنوب» می شناختند. نقاشی او در آن سال ها ابتدا نوعی بازگشت به زادگاه بود، اما فیگورهایش کم کم در دهه هفتاد رنگ اسطوره گرفتند و با دور شدن از زمان و مکان عینی، به پیکره هایی تعمیم پذیر تبدیل شدند. از آن وقت تا امروز وضعیت انسان و زمان و مکان در آثار ماهر بارها تغییر کرده است اما آنچه همچنان باقی است همین تعمیم پذیریِ فیگورهاست.
... [مشاهده متن کامل]
در دو دهه گذشته، نگاه او به تدریج به درون و خلوت گرایید و به جای اقلیم و سرزمین با تنوع و جذابیتش، به خیره شدن و نفوذ در دنیای ذهنی و اقلیم های خیال تغییر جهت داد.
ماهر رنگ ها را اغلب تکه تکه بر سطح می گذارد و به این ترتیب بیننده را با تعداد زیادی کادر در یک ترکیب بندی اصلی مواجه می کند. عمده ترین ترکیبی که در آثار او هست «ترکیب صلیبی» است. در آنچه محصول کار او بوده، چه از لحاظ حضور نشانه ها و چه از نظر توجه به کیفیت ها و مفاهیم، مطالعۀ هنر مانوی و زرتشتی را نمی توان نادیده گرفت.
محمدحسین ماهر در 29 آذر 1336 در شهر آبادان به دنیا آمد. پدرش عزیزاللّه ماهر، اهل شیراز، از 1316 مقیم آبادان و در استخدام شرکت نفت بوده است. مادرش ملوک عطاردیان اهل تهران بود. آنها در سال 1321 ازدواج کردند و محمدحسین ششمین فرزندشان است. خانوادۀ ماهر از سال 1341 ساکن تهران شدند و او دبستان و دبیرستان و دانشگاه را در این شهر گذراند، در این شهر ازدواج کرد و همچنان ساکن تهران است.
ماهر در چهارده سالگی ( 1350 ) به واسطۀ محمود دولت آبادی که همسر خواهرش است، به آتلیۀ شهاب موسوی زاده راه پیدا کرد و پای درس های طراحی موسوی زاده نشست. این آموزش و تمرین نزد موسوی زاده تا زمانی که ماهر وارد دانشکدۀ هنرهای تزئینی شد و حتی پس از آن هم ادامه داشت. او در سال 1354 وارد دانشکدۀ هنرهای تزئینی شد و در 1358 با پایان نامه ای به نام «دیدار در معدن زغال سنگ» فارغ التحصیل شد و مدرک کارشناسی نقاشی را گرفت. او در ایام تحصیلش استادانی چون حسین کاظمی، محمدابراهیم جعفری، غلامحسین نامی و ایوان ژیرار را تجربه کرده است. پایان نامۀ ماهر حاصل سفر او به چند معدن زغال سنگ، همچون معادن زیرآب و پابدانا، بوده است. او برای یادداشت برداری و اسکیس زدن از شرایط زندگی و کار در معدن، حتی در اطراف این معادن اقامت می کند و عملاً به زندگی در کنار معدنچیان رومی آورد.
... [مشاهده متن کامل]
در دو دهه گذشته، نگاه او به تدریج به درون و خلوت گرایید و به جای اقلیم و سرزمین با تنوع و جذابیتش، به خیره شدن و نفوذ در دنیای ذهنی و اقلیم های خیال تغییر جهت داد.
ماهر رنگ ها را اغلب تکه تکه بر سطح می گذارد و به این ترتیب بیننده را با تعداد زیادی کادر در یک ترکیب بندی اصلی مواجه می کند. عمده ترین ترکیبی که در آثار او هست «ترکیب صلیبی» است. در آنچه محصول کار او بوده، چه از لحاظ حضور نشانه ها و چه از نظر توجه به کیفیت ها و مفاهیم، مطالعۀ هنر مانوی و زرتشتی را نمی توان نادیده گرفت.
محمدحسین ماهر در 29 آذر 1336 در شهر آبادان به دنیا آمد. پدرش عزیزاللّه ماهر، اهل شیراز، از 1316 مقیم آبادان و در استخدام شرکت نفت بوده است. مادرش ملوک عطاردیان اهل تهران بود. آنها در سال 1321 ازدواج کردند و محمدحسین ششمین فرزندشان است. خانوادۀ ماهر از سال 1341 ساکن تهران شدند و او دبستان و دبیرستان و دانشگاه را در این شهر گذراند، در این شهر ازدواج کرد و همچنان ساکن تهران است.
ماهر در چهارده سالگی ( 1350 ) به واسطۀ محمود دولت آبادی که همسر خواهرش است، به آتلیۀ شهاب موسوی زاده راه پیدا کرد و پای درس های طراحی موسوی زاده نشست. این آموزش و تمرین نزد موسوی زاده تا زمانی که ماهر وارد دانشکدۀ هنرهای تزئینی شد و حتی پس از آن هم ادامه داشت. او در سال 1354 وارد دانشکدۀ هنرهای تزئینی شد و در 1358 با پایان نامه ای به نام «دیدار در معدن زغال سنگ» فارغ التحصیل شد و مدرک کارشناسی نقاشی را گرفت. او در ایام تحصیلش استادانی چون حسین کاظمی، محمدابراهیم جعفری، غلامحسین نامی و ایوان ژیرار را تجربه کرده است. پایان نامۀ ماهر حاصل سفر او به چند معدن زغال سنگ، همچون معادن زیرآب و پابدانا، بوده است. او برای یادداشت برداری و اسکیس زدن از شرایط زندگی و کار در معدن، حتی در اطراف این معادن اقامت می کند و عملاً به زندگی در کنار معدنچیان رومی آورد.
