حسین قزوینی
لغت نامه دهخدا
حسین قزوینی. [ ح ُ س َ ن ِ ق َزْ ] ( اِخ ) ابن حسن بن معصوم قزوینی شیرازی متخلص به «حسینی ». متوفی 1249 هَ. ق. او راست : دو مثنوی «اشترنامه » و «الهی نامه » و جز آنها. ( ذریعه ج 2 ص 284 و ج 7 ص 257 ).
حسین قزوینی. [ ح ُس َ ن ِ ق َزْ ] ( اِخ ) ابن محمدبن حسین مکنی به ابوعلی شاعر است و دیوان دارد. ( هدیة العارفین ج 1 ص 332 ).
حسین قزوینی. [ ح ُ س َ ن ِ ق َزْ] ( اِخ ) ابن سید مهدی بن حسن بن احمد حسینی حلی فقیه اصولی ادیب شاعر. متولد در حله 1268 هَ. ق. 1852/ م. و متوفی در 21 ذیحجه 1325 هَ. ق. 1908/ م. او راست : حاشیه بر رسائل شیخ مرتضی انصاری و بر شرح لمعه و«مقدمةالواجب » و دیوان شعر. ( اعیان الشیعه ج 27 ص 290 ) ( شعراء الحله خاقانی ج 2 ص 123 ) ( معجم المؤلفین ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید