حسین عبدی ( زادهٔ ۱ فروردین ۱۳۴۶ ) بازیکن فوتبال پیشین و مربی فوتبال اهل ایران است. او هم اکنون هدایت تیم ملی فوتبال نوجوانان ایران را بر عهده دارد.
حسین عبدی سابقه سرمربیگری در باشگاه داماش گیلان و مشاوری در تیم ملی فوتبال زنان ایران را دارد، وی دارای مدرک حرفه ای مربی گری است.
... [مشاهده متن کامل]
حسین عبدی پس از علی پروین و محمد پنجعلی با ۲۶۱ بازی برای تیم بزرگسالان پرسپولیس سومین بازیکن رکورددار تعداد بازی در تاریخ باشگاه پرسپولیس محسوب می شود. وی صعودی تاریخی با تیم ملی نوجوانان فوتبال ایران در جام جهانی در گروه مرگ رقم زد.
حسین عبدی در سال های نخست دهه ۱۳۶۰ در ۱۵ سالگی، در زمین خاکی محله پامنار تهران، گل کوچک بازی می کرد و بازی خیلی خوبی داشت. رکن الدین دبیر با دیدن بازی عبدی، او را به باشگاه آبان دعوت کرد. در سال ۱۳۶۳ حسین مراغه چیان، سرمربی وقت جوانان استقلال، او را در تمرین تیم آبان دید و با او برای حضور در استقلال صحبت کرد. اما چون رکن الدین دبیر طرفدار پرسپولیس بود با اصرار دبیر به جوانان پرسپولیس پیوست. حسین عبدی تا سال ۱۳۶۵ عضو تیم جوانان پرسپولیس بود.
حسین عبدی در ۱۲ فروردین ۱۳۶۵ درحالیکه آماده رفتن به سربازی می شد با موتور تصادف شدیدی کرد. پزشکان تشخیص دادند که کمر او از دو نقطه شکسته است و قطع نشدن نخاع او در مسیر انتقال به بیمارستان را معجزه دانستند. در جراحی، دو قطعه پلاتین در کمر او قرار دادند و به عبدی گفتند که ادامه فوتبال برای او ریسکی بزرگ در حد فلج شدن خواهد داشت. عبدی دو ماه در بیمارستان بستری بود. سپس با کمک عصا و کمربند، راه رفتن را شروع می کند. او گفته بود که فکر می کرده دیگر توانایی راه رفتن را ندارد و همه عمر باید روی تخت بماند. او حتی تا دو هفته قدرت حرکت دادن انگشتان پاهای خود را هم نداشت.
حسین عبدی ۹ ماه پس از جراحی، نرم دویدن را در داودیه آغاز کرد. هنگامیکه مربی جوانان پرسپولیس او را در حال دویدن دید از او پرسید که آیا آماده بازگشت به فوتبال هست یا نه و حسین عبدی پاسخ مثبت داد. او سپس با نظر علی پروین به تیم بزرگسالان پرسپولیس پیوست.
حسین عبدی بین سال های ۱۳۶۶ تا ۱۳۷۹ در میانه زمین به عنوان هافبک دفاعی برای پرسپولیس بازی می کرد. او از موثرترین و بی حاشیه ترین بازیکنان سال های طلایی و پرستاره پرسپولیس بود. عبدی در آغاز بازی در پرسپولیس، با شماره ۸ بازی می کرد. یک سال بعد، مجتبی محرمی که از نیروی زمینی به پرسپولیس پیوسته بود از عبدی خواست که شماره ۸ را به او بدهد. عبدی پذیرفت و شماره ۱۲ را به خاطر علاقه به آلن ژیرس فرانسوی برتن کرد. او تا سال ۱۳۷۹ با همین شماره برای پرسپولیس بازی می کرد. عبدی ۲۶۱ بار برای پرسپولیس در رقابت های لیگ قدس، جام آزادگان، جام حذفی، جام در جام آسیا، و جام باشگاه های آسیا بازی کرد. او پس از علی پروین با ۳۴۱ بازی و محمد پنجعلی با ۲۶۴ بازی، سومین بازیکن از نظر شمار حضور در این تیم محسوب می شود. عبدی از ۱۳۷۵ تا ۱۳۷۹ کاپیتان پرسپولیس بود. او هرگز به تیم ملی ایران دعوت نشد. اما بازیکن بزرگی برای باشگاه بود. برخی دلیل این موضوع را بی حاشیه بودن و دیده نشدن بازی ساده او در مرکز زمین می دانستند.
حسین عبدی سابقه سرمربیگری در باشگاه داماش گیلان و مشاوری در تیم ملی فوتبال زنان ایران را دارد، وی دارای مدرک حرفه ای مربی گری است.
... [مشاهده متن کامل]
حسین عبدی پس از علی پروین و محمد پنجعلی با ۲۶۱ بازی برای تیم بزرگسالان پرسپولیس سومین بازیکن رکورددار تعداد بازی در تاریخ باشگاه پرسپولیس محسوب می شود. وی صعودی تاریخی با تیم ملی نوجوانان فوتبال ایران در جام جهانی در گروه مرگ رقم زد.
حسین عبدی در سال های نخست دهه ۱۳۶۰ در ۱۵ سالگی، در زمین خاکی محله پامنار تهران، گل کوچک بازی می کرد و بازی خیلی خوبی داشت. رکن الدین دبیر با دیدن بازی عبدی، او را به باشگاه آبان دعوت کرد. در سال ۱۳۶۳ حسین مراغه چیان، سرمربی وقت جوانان استقلال، او را در تمرین تیم آبان دید و با او برای حضور در استقلال صحبت کرد. اما چون رکن الدین دبیر طرفدار پرسپولیس بود با اصرار دبیر به جوانان پرسپولیس پیوست. حسین عبدی تا سال ۱۳۶۵ عضو تیم جوانان پرسپولیس بود.
حسین عبدی در ۱۲ فروردین ۱۳۶۵ درحالیکه آماده رفتن به سربازی می شد با موتور تصادف شدیدی کرد. پزشکان تشخیص دادند که کمر او از دو نقطه شکسته است و قطع نشدن نخاع او در مسیر انتقال به بیمارستان را معجزه دانستند. در جراحی، دو قطعه پلاتین در کمر او قرار دادند و به عبدی گفتند که ادامه فوتبال برای او ریسکی بزرگ در حد فلج شدن خواهد داشت. عبدی دو ماه در بیمارستان بستری بود. سپس با کمک عصا و کمربند، راه رفتن را شروع می کند. او گفته بود که فکر می کرده دیگر توانایی راه رفتن را ندارد و همه عمر باید روی تخت بماند. او حتی تا دو هفته قدرت حرکت دادن انگشتان پاهای خود را هم نداشت.
حسین عبدی ۹ ماه پس از جراحی، نرم دویدن را در داودیه آغاز کرد. هنگامیکه مربی جوانان پرسپولیس او را در حال دویدن دید از او پرسید که آیا آماده بازگشت به فوتبال هست یا نه و حسین عبدی پاسخ مثبت داد. او سپس با نظر علی پروین به تیم بزرگسالان پرسپولیس پیوست.
حسین عبدی بین سال های ۱۳۶۶ تا ۱۳۷۹ در میانه زمین به عنوان هافبک دفاعی برای پرسپولیس بازی می کرد. او از موثرترین و بی حاشیه ترین بازیکنان سال های طلایی و پرستاره پرسپولیس بود. عبدی در آغاز بازی در پرسپولیس، با شماره ۸ بازی می کرد. یک سال بعد، مجتبی محرمی که از نیروی زمینی به پرسپولیس پیوسته بود از عبدی خواست که شماره ۸ را به او بدهد. عبدی پذیرفت و شماره ۱۲ را به خاطر علاقه به آلن ژیرس فرانسوی برتن کرد. او تا سال ۱۳۷۹ با همین شماره برای پرسپولیس بازی می کرد. عبدی ۲۶۱ بار برای پرسپولیس در رقابت های لیگ قدس، جام آزادگان، جام حذفی، جام در جام آسیا، و جام باشگاه های آسیا بازی کرد. او پس از علی پروین با ۳۴۱ بازی و محمد پنجعلی با ۲۶۴ بازی، سومین بازیکن از نظر شمار حضور در این تیم محسوب می شود. عبدی از ۱۳۷۵ تا ۱۳۷۹ کاپیتان پرسپولیس بود. او هرگز به تیم ملی ایران دعوت نشد. اما بازیکن بزرگی برای باشگاه بود. برخی دلیل این موضوع را بی حاشیه بودن و دیده نشدن بازی ساده او در مرکز زمین می دانستند.
