حسین رضاعی ( ۱۲۸۳–۱۳۷۲ تهران ) نویسنده، پزشک، استاد دانشگاه و از پیشگامان علم روان پزشکی نوین در ایران است. وی مؤسس بیمارستان روانپزشکی رضاعی ست که تا امروز به عنوان آسایشگاه بیماران روانی در حال فعالیت است. [ ۱] او پدر بزرگ کریستف رضاعی آهنگ ساز و نوازنده پیانو است. [ ۲]
دکتر حسین رضاعی در سال ۱۲۸۳ شمسی به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در دبستان ثروت ( ایرانشهر کنونی ) و مدرسه دارالفنون به پایان رساند و پس از اتمام تحصیلات عالیه مدرسه طب، در همان سال همراه با دانشجویان اعزامی برای تکمیل تحصیلات پزشکی به اروپا اعزام و در دانشکدهٔ پزشکی دانشگاه تولوز به تحصیل مشغول شد. در سال ۱۳۱۲ به عنوان کارورز افتخاری در بیمارستان های براکویل که در آن زمان توسط دکتر دید اداره می شد، به کارآموزی پرداخت و تحت نظر همان استاد پایان نامه خود را دربارهٔ ضعف نیروی حیاتی و افکار هذیانی نوشت و آن را در سال ۱۳۱۴ با کسب نمره ممتاز از تصویب هیئت داوران پایان نامه گذراند. در سال های ۱۳۱۴ و ۱۳۱۵ در کلاس های روان شناسی و روان شناسی مرضی به کارآموزی پرداخت و همچنین در بخش بیماری های اعصاب بیمارستان سنت آن ( به فرانسوی: Centre hospitalier Sainte - Anne ) ، نزد پروفسور کلود و دکتر گیرو به عنوان کارورز موقتی کار کرد و کلاس مالاریالوژی را نزد پروفسور برومپت گذراند. [ ۳]
در سال ۱۳۱۶ پس از گرفتن تخصص روان پزشکی به ایران بازگشت و ابتدا در سمت پزشک در تیمارستان تهران و بعد به عنوان معاون فنی تیمارستان مشغول به کار شد. در سال ۱۳۱۸ پروفسور شارل ابرلن به ریاست دانشکده علوم پزشکی دانشگاه تهران منصوب شد. او علاوه بر شکل دادن کرسی های مختلف در دانشکده پزشکی، کرسی بیماری های روانی را نیز ایجاد کرد و استادی آن را به دکتر حسین رضاعی سپرد. اما با وجود ایجاد کرسی مربوط به این رشته، چون بخش روانپزشکی عملاً وجود خارجی نداشت و دانشکده پزشکی دستیار روانپزشکی نمی گرفت، حسین رضاعی به ناچار تنها هفته ای یک روز به صورت نظری بیماری های روانی را برای دانشجویان سال پنجم تدریس می کرد. [ ۴]
وی با همراهی دکتر میرسپاسی که یک سال پس از او از فرانسه به ایران بازگشته بود، بین سال های ۱۳۱۷ تا ۱۳۱۹ با سعی و کوشش فراوان تیمارستان تهران را به تدریج وسعت دادند و از این رهگذر وضع بیماران روانی که تا پیش از آن در شرایط ناگواری نگهداری می شدند، بهبود بخشیده شد. [ ۵]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدکتر حسین رضاعی در سال ۱۲۸۳ شمسی به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در دبستان ثروت ( ایرانشهر کنونی ) و مدرسه دارالفنون به پایان رساند و پس از اتمام تحصیلات عالیه مدرسه طب، در همان سال همراه با دانشجویان اعزامی برای تکمیل تحصیلات پزشکی به اروپا اعزام و در دانشکدهٔ پزشکی دانشگاه تولوز به تحصیل مشغول شد. در سال ۱۳۱۲ به عنوان کارورز افتخاری در بیمارستان های براکویل که در آن زمان توسط دکتر دید اداره می شد، به کارآموزی پرداخت و تحت نظر همان استاد پایان نامه خود را دربارهٔ ضعف نیروی حیاتی و افکار هذیانی نوشت و آن را در سال ۱۳۱۴ با کسب نمره ممتاز از تصویب هیئت داوران پایان نامه گذراند. در سال های ۱۳۱۴ و ۱۳۱۵ در کلاس های روان شناسی و روان شناسی مرضی به کارآموزی پرداخت و همچنین در بخش بیماری های اعصاب بیمارستان سنت آن ( به فرانسوی: Centre hospitalier Sainte - Anne ) ، نزد پروفسور کلود و دکتر گیرو به عنوان کارورز موقتی کار کرد و کلاس مالاریالوژی را نزد پروفسور برومپت گذراند. [ ۳]
در سال ۱۳۱۶ پس از گرفتن تخصص روان پزشکی به ایران بازگشت و ابتدا در سمت پزشک در تیمارستان تهران و بعد به عنوان معاون فنی تیمارستان مشغول به کار شد. در سال ۱۳۱۸ پروفسور شارل ابرلن به ریاست دانشکده علوم پزشکی دانشگاه تهران منصوب شد. او علاوه بر شکل دادن کرسی های مختلف در دانشکده پزشکی، کرسی بیماری های روانی را نیز ایجاد کرد و استادی آن را به دکتر حسین رضاعی سپرد. اما با وجود ایجاد کرسی مربوط به این رشته، چون بخش روانپزشکی عملاً وجود خارجی نداشت و دانشکده پزشکی دستیار روانپزشکی نمی گرفت، حسین رضاعی به ناچار تنها هفته ای یک روز به صورت نظری بیماری های روانی را برای دانشجویان سال پنجم تدریس می کرد. [ ۴]
وی با همراهی دکتر میرسپاسی که یک سال پس از او از فرانسه به ایران بازگشته بود، بین سال های ۱۳۱۷ تا ۱۳۱۹ با سعی و کوشش فراوان تیمارستان تهران را به تدریج وسعت دادند و از این رهگذر وضع بیماران روانی که تا پیش از آن در شرایط ناگواری نگهداری می شدند، بهبود بخشیده شد. [ ۵]
wiki: حسین رضاعی