حسین خطیبی نوری

[ویکی فقه] حسین خطیبی نوری، ادیب ، شاعر و دولتمرد معاصر ایران بود.
وی در ۳۱ تیر ۱۲۹۵/ ۲۱ رمضان ۱۳۳۴ در تهران زاده شد. پدرش شیخ محمدعلی نوری (متوفی ۱۳۰۵) مدرّس حکمت در مدرسه مروی تهران بود، در عین حال نیابت تولیت آن را برعهده داشت. خطیبی از اوان کودکی نزد پدر شاهنامه را آموخت (همو، ۱۳۳۹ش، ص ۱۸). در ۱۳۰۲ش به مدرسه ابتدایی ثریا رفت. در ۱۳۰۷ش پس از طی دوره ابتدایی، در دبیرستان اقدسیه نام نویسی کرد و در ۱۳۱۳ش دوره دوم متوسطه را در رشته ادبی دارالفنون به پایان رساند. در همان سالها با حضور در انجمن ادبی ایران، در منزل شیخ الرئیس افسر، و قرائت شعرهای خود در شاعری کارآزموده گردید (همو، ۱۳۷۷ش ب، ص ۲۵۷ـ۲۵۸).
دانشگاه
در ۱۳۱۳ش در رشته ادبیات فارسی دانشگاه تهران نام نویسی کرد (همو، ۱۳۷۷ش ب، ص۲۶۰). در ۱۳۱۶ش به دستور علی اصغر حکمت ، وزیر معارف، منشی فرهنگستان ایران و تندنویس مؤسسه وعظ و خطابه شد و دروسی را که در این مؤسسه تدریس می شد با کمک لطفعلی صورتگر به چاپ رسانید (همو، ۱۳۷۷ش ب، ص ۲۶۶ـ۲۶۷).
دانشسرای عالی
پس از اخذ دانشنامه کارشناسی در ۱۳۱۶ش در نخستین دوره دکتری زبان و ادبیات فارسی دانشسرای عالی به همراه محمد معین (متوفی ۱۳۵۰ش)، ذبیح اللّه صفا (متوفی ۱۳۷۸ش) و پرویز خانلری (متوفی ۱۳۶۹ش) پذیرفته شد و در حین تحصیل به دعوت محمدتقی بهار ( ملک الشعراء ) به عنوان دبیر در دانشسرای عالی به تدریس دستور زبان فارسی پرداخت (همو، ۱۳۷۷ش ب، ص ۲۶۷ـ۲۶۸). پس از دو سال، دروس دوره دکتری را پایان برد و موضوع رساله دکتری خود را با عنوان نثر فنی فارسی از آغاز تا پایان قرن هفتم به راهنمایی ملک الشعرای بهار انتخاب کرد، اما پیش از تدوین و دفاع از آن، دوره نظام وظیفه را طی سالهای ۱۳۱۸ـ۱۳۲۰ش در دانشکده افسری تهران گذراند. وی ضمن خدمت وظیفه در دانشکده افسری زبان فارسی را به دانشجویان آن جا تدریس کرد و تا چند سال بعد هم آن را ادامه داد (همو، ۱۳۷۷ش ب، ص ۲۸۳). در ۱۳۲۴ش رساله دکتری او با تأیید هیئت داوران، محمدتقی بهار، علی اصغر حکمت، ابراهیم پورداود و بدیع الزمان فروزانفر ، با قید بسیار خوب به تصویب رسید. سپس با بیماری ملک الشعرای بهار تدریس سبک شناسی به او واگذار شد. او پس از درگذشت بهار در اردیبهشت ۱۳۳۰، تدریس در مقام استادی کرسی سبک شناسی را تا بهمن ۱۳۵۷ ادامه داد (همو، ۱۳۷۷ش ب، ص ۲۷۱ـ۲۷۲).
مشاغل دیگر خطیبی
...