حسن کانْگو، عَلاءِالدّین ظَغَرخان (حک: ۷۴۸ـ۷۵۹ق)
(یا: علاءالدین بهمن شاه) پادشاه هند و مؤسس سلسلۀ بهمنیان دکن. کانگو در ۶۹۱ق به دنیا آمد. نسب وی را به بهمن، نیای بزرگ ساسانیان، رسانده اند، گو این که به موجب برخی روایات افسانه آمیز نسب او به برهمنی هندو می رسید و بر این سبب «بهمنی» تصحیفی از «برهمنی» است. کانگو در جوانی به دربار غیاث الدین تُغْلُق شاه راه یافت و سپس به دکن رفت و در دولت آباد اقامت گزید و درپی تحولات سیاسی در دهلی و دکن، با عنوان «بهمن شاه» بر تخت جلوس کرد و اولین پادشاهی مسلمان مستقل در جنوب هند را بنیاد گذاشت و گلبرگه را تختگاه خویش کرد. بیشتر دورۀ حکمروایی او به اطاعت درآوردن حکام و پادشاهان مستقل دکن گذشت. او را پادشاهی سیاستمدار، عادل و سخاوتمند توصیف کرده اند. در دورۀ بهمن شاه و جانشینان او، قلمرو آنان یکی از مراکز اصلی فرهنگ ایرانی در شبه قاره بود و زبان فارسی رواج بیشتری یافت. به فرمان بهمن شاه هر سال جشن نوروز برگزار می شد.
(یا: علاءالدین بهمن شاه) پادشاه هند و مؤسس سلسلۀ بهمنیان دکن. کانگو در ۶۹۱ق به دنیا آمد. نسب وی را به بهمن، نیای بزرگ ساسانیان، رسانده اند، گو این که به موجب برخی روایات افسانه آمیز نسب او به برهمنی هندو می رسید و بر این سبب «بهمنی» تصحیفی از «برهمنی» است. کانگو در جوانی به دربار غیاث الدین تُغْلُق شاه راه یافت و سپس به دکن رفت و در دولت آباد اقامت گزید و درپی تحولات سیاسی در دهلی و دکن، با عنوان «بهمن شاه» بر تخت جلوس کرد و اولین پادشاهی مسلمان مستقل در جنوب هند را بنیاد گذاشت و گلبرگه را تختگاه خویش کرد. بیشتر دورۀ حکمروایی او به اطاعت درآوردن حکام و پادشاهان مستقل دکن گذشت. او را پادشاهی سیاستمدار، عادل و سخاوتمند توصیف کرده اند. در دورۀ بهمن شاه و جانشینان او، قلمرو آنان یکی از مراکز اصلی فرهنگ ایرانی در شبه قاره بود و زبان فارسی رواج بیشتری یافت. به فرمان بهمن شاه هر سال جشن نوروز برگزار می شد.