حسن مطلب

لغت نامه دهخدا

حسن مطلب. [ ح ُ ن ِ م َ ل َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) تهانوی آرد: نزد بلغاء آن است که شاعر یا نثرنگار پس از تمهید مقدمه ، شروع بذکر غرض و منظور کند. مانند: ایاک نعبد، و ایاک نستعین. اهدنا... ( قرآن 3/1و4 ). و این موضوع نزدیک به حسن تخلص باشد چنانچه در «اتقان » گفته است. و نیز قریب به آن است حُسن طلب. و در «جامع الصنایع» آرد: حسن طلب آن است که چون چیزی طلب کند، بطریقی طلب کند که به ادب نزدیک بود و با ایهام و لطیفه دلاویز گردد. مانند:
چه حاجتست که مطلوب در میان آرم
زروشنی چو ضمیر تو غیب دان آمد.
و نیز:
ارباب حاجتیم و زبان سؤال نیست
در حضرت کریم تمنا چه حاجت است
جام جهان نماست ضمیر منیر دوست
اظهار احتیاج خود آنجا چه حاجت است.
حافظ.

فرهنگ فارسی

تهانوی آرد نزد بلغائ آنست که شاعر یا نثر نگار پس از تمهید مقدمه شروع بذکر غرض و منظور کند

پیشنهاد کاربران

بپرس