حسن قائمیان ( زادهٔ ۱۲۹۵ در بابل – درگذشتهٔ ۲۲ خرداد ۱۳۵۵ در تهران ) نویسنده و مترجم ایرانی بود.
حسن قائمیان در سال ۱۲۹۵ خورشیدی در بابل زاده شد. پدر وی «ابوالقاسم قائمیان» بود که از محترمین و افراد معتمد شهر بابل به شمار می رفت. او به جز حسن، دارای دو پسر دیگر به نام های کاظم و باقر بود که بعدتر، هر کدام به ترتیب رئیس اعتبارات کل بانک ملی ایران و رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه رازی شدند.
... [مشاهده متن کامل]
قائمیان در بازگشت از پاریس به ایران، در ادارهٔ بررسی های اقتصادی بانک ملی ایران کار گرفت و به یکی از صاحب منصبان عالی بانک ملی تبدیل شد.
قائمیان هیچ گاه ازدواج نکرد و دلیل آن را نرسیدن به کسی که دوست داشت عنوان کرد. او ازدواج نکردن خود را به دلیل پیروی کردن از هدایت ندانست و حتی گفت که خود او و هدایت مخالف ازدواج نبوده اند. قائمیان گفته که دوست داشته صاحب زن و بچه شود، ولی به معشوق خود نرسیده.
قائمیان در دههٔ ۱۳۵۰ خورشیدی نسبت به دو دههٔ پیشین آن ساکت تر شده بود و دیگر از ابراز احساسات شدید او به هدایت خبری نبود. او در این زمان ریاضت پیشه کرده بود و به همین دلیل از خوردن خوراک پرهیز می کرد. به طوری که در سال ۱۳۵۴، هنگامی که در بخش قلب بیمارستان بانک ملی بستری شد، وزن اش به ۳۵ کیلوگرم رسیده بود. این وضعیت موجب وحشت خانواده و برادرهایش شده بود.
در اوایل دههٔ ۱۳۵۰ خورشیدی، قائمیان به شدت بیمار شد و باید برای درمان به اروپا می رفت. وی تصمیم گرفت برای تأمین بخشی از هزینهٔ سفر خود، همهٔ کتاب هایش را بفروشد. با وجود این که گروهی از دوستانش و چند سازمان فرهنگی و ادبی ایران برای تأمین هزینهٔ سفر وی اعلام آمادگی کردند، ولی وی نپذیرفت و تنها پذیرفت که کتاب هایش را از وی بخرند. قائمیان برای فروش کتاب های خود در روزنامهٔ اطلاعات آگهی داد و بالاخره با فروش این کتاب ها، هزینهٔ سفر خود را تأمین کرد. ولی با حادثهٔ آتش سوزی خانه اش، این سفر لغو شد.
میانهٔ خرداد ۱۳۵۴، برق خانهٔ قائمیان در کوچهٔ شیروانی خیابان نادری می رود. قائمیان که در حال نوشتن بود، برای گسسته نشدن رشتهٔ افکارش، شمعی روشن می کند و به نوشتن ادامه می دهد. در حال نوشتن خوابش می گیرد و شمع در انتهای سوختن خود، کاغذهای پیرامونش را آتش می زند و این آتش به کل خانه سرایت می کند.
حسن قائمیان در سال ۱۲۹۵ خورشیدی در بابل زاده شد. پدر وی «ابوالقاسم قائمیان» بود که از محترمین و افراد معتمد شهر بابل به شمار می رفت. او به جز حسن، دارای دو پسر دیگر به نام های کاظم و باقر بود که بعدتر، هر کدام به ترتیب رئیس اعتبارات کل بانک ملی ایران و رئیس دانشکده پزشکی دانشگاه رازی شدند.
... [مشاهده متن کامل]
قائمیان در بازگشت از پاریس به ایران، در ادارهٔ بررسی های اقتصادی بانک ملی ایران کار گرفت و به یکی از صاحب منصبان عالی بانک ملی تبدیل شد.
قائمیان هیچ گاه ازدواج نکرد و دلیل آن را نرسیدن به کسی که دوست داشت عنوان کرد. او ازدواج نکردن خود را به دلیل پیروی کردن از هدایت ندانست و حتی گفت که خود او و هدایت مخالف ازدواج نبوده اند. قائمیان گفته که دوست داشته صاحب زن و بچه شود، ولی به معشوق خود نرسیده.
قائمیان در دههٔ ۱۳۵۰ خورشیدی نسبت به دو دههٔ پیشین آن ساکت تر شده بود و دیگر از ابراز احساسات شدید او به هدایت خبری نبود. او در این زمان ریاضت پیشه کرده بود و به همین دلیل از خوردن خوراک پرهیز می کرد. به طوری که در سال ۱۳۵۴، هنگامی که در بخش قلب بیمارستان بانک ملی بستری شد، وزن اش به ۳۵ کیلوگرم رسیده بود. این وضعیت موجب وحشت خانواده و برادرهایش شده بود.
در اوایل دههٔ ۱۳۵۰ خورشیدی، قائمیان به شدت بیمار شد و باید برای درمان به اروپا می رفت. وی تصمیم گرفت برای تأمین بخشی از هزینهٔ سفر خود، همهٔ کتاب هایش را بفروشد. با وجود این که گروهی از دوستانش و چند سازمان فرهنگی و ادبی ایران برای تأمین هزینهٔ سفر وی اعلام آمادگی کردند، ولی وی نپذیرفت و تنها پذیرفت که کتاب هایش را از وی بخرند. قائمیان برای فروش کتاب های خود در روزنامهٔ اطلاعات آگهی داد و بالاخره با فروش این کتاب ها، هزینهٔ سفر خود را تأمین کرد. ولی با حادثهٔ آتش سوزی خانه اش، این سفر لغو شد.
میانهٔ خرداد ۱۳۵۴، برق خانهٔ قائمیان در کوچهٔ شیروانی خیابان نادری می رود. قائمیان که در حال نوشتن بود، برای گسسته نشدن رشتهٔ افکارش، شمعی روشن می کند و به نوشتن ادامه می دهد. در حال نوشتن خوابش می گیرد و شمع در انتهای سوختن خود، کاغذهای پیرامونش را آتش می زند و این آتش به کل خانه سرایت می کند.
