حسنعلی منصور

حسنعلی منصور فرزند علی منصور ( وزیر و نخست وزیر عصر پهلوی ) و نوهٔ دختری حسن رئیس ظهیرالملک ( حکمران و دولتمرد عصر قاجار و پهلوی ) بود. او در اردیبهشت ۱۳۰۲ چشم به جهان گشود و پس از پایان دوران تحصیل در دبیرستان فیروز بهرام، مدرک لیسانس حقوق و علوم سیاسی را از دانشگاه تهران دریافت کرد.
او پس از یک ازدواج ناموفق، با فریده امامی نوهٔ دختریِ وثوق الدوله ازدواج کرد و با خانواده های متنفذ وثوق، قوام و امینی هم نسبت خانوادگی پیدا کرد.
وی کار دولتی خود را در سال ۱۳۲۴ در وزارت امور خارجه آغاز کرد و در میانه دهه ۲۰ گروهی از دوستان خود را از سفارتخانه های عمدتاً اروپایی گرد خود جمع کرد که در بین آنها امیر عباس هویدا هم حضور داشت. منصور در میانه دهه ۳۰ و او با ایده ها و طرح هایی برای نجات وضعیت اقتصادی ایران در رأس شورای عالی اقتصاد قرار گرفت. همین ستاد جرقه آغاز محفلی شد با عنوان «کانون مترقی ایران» که متشکل از گروهی از جوانان تحصیل کرده بود که پشت سد رجال قدیمی در مناصب دولتی قرار داشتند. جوانانی عمدتاً ضدکمونیست که برخلاف جریان اصلی روشنفکری، طرفدار سلطنت بودند. آنها اعتقاد داشتند که باید با تغییر ساختار و سیستم، خود درون دولت قرار بگیرند و با اجرای سیاست های اصلاحی، وضعیت کنونی را به نفع خود و جریانی که در آن قرار دارند، اصلاح کنند.
منصور در میانه دولت های دهه ۳۰ حضور داشت و خود را طرفدار تغییر نشان می داد. با حضور کندی در کاخ سفید آمریکا و گزارش های سازمان سیا مبنی بر ضرورت تغییر در ایران، فشار برای اصلاحات در کشور را بیشتر کرد. گرچه دولت امینی مأمور به این کار شد اما با شکست سیاست های امینی، عملاً عرصه برای حضور تیم کانون مترقی مهیا شد به صورتی که در دولت اسدالله علم، برخی از این جوانان و ستاره های بعدی این کانون به وزارت رسیدند. منصور در همین زمان مدتی نیز وزیر کار بود. حضور کانون مترقی در ارکان های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی به صورتی درآمد که در انتخابات سال ۱۳۴۲ مجلس شورای ملی، عملاً بیشترین کرسی های مجلس توسط اعضای کانون مترقی که حالا به حزب ایران نوین تبدیل شده بود تصاحب شد و همین زمینه اصلی برای انتخاب حسنعلی منصور در ۴۰ سالگی به عنوان نخست وزیر گردید.