[ویکی نور] «امیر نجم الدین حسن بن علاء سجزی»، معروف به «امیر حسن دهلوی»، از شاعران بزرگ پارسی گوی هندوستان در قرن هفتم و هشتم هجری و در علوّ مقام، هم طراز امیر خسرو دهلوی و معاصر، معاشر و مصاحب اوست (پایگاه اینترنتی تک بوک).
غالباً از او به جای سجزی، «سنجری» یاد کرده اند که با خواجه معین الدّین حسن، معروف به سنجری، اشتباه شده است. به هرحال اگر نسبت «سجزی» برای امیر حسن صحیح باشد، باید چنین پنداشت که نیاکان وی، از جمله مهاجران ایرانی سیستان بوده اند. برخی نیز نسبت «سنجری» را مخفف «سنجاری»؛ یعنی اهل سنجار، شمرده اند (همان).
تخلص او در شعر، «حسن» بوده و تذکره نویسان، محل ولادتش را شهر دهلی هندوستان ذکر کرده اند. وی در میانه قرن هفتم (حدود 650 - 649) هجری به دنیا آمده است (همان).
او انتساب به خاندان رسالت داشته و در قصیده ای که در حسب حال خود سروده است، اشاره صریح به این امر می کند:
با وجود این، وی صوفی حنفی مذهب و از مریدان شیخ نظام الدّین اولیا است. تربیت وی، در اواخر دوره پادشاهان شمسیه و بلَبانیه انجام گرفت و آن دوره ای بود که بر اثر حمله مغول، گروه بزرگی از دانشمندان، عالمان دینی، صوفیان، ادیبان و شاعران ایرانی نژاد، به هندوستان پناهنده شدند و آن سرزمین را مرکز نشر زبان، فرهنگ و ادب ایرانی ساختند (همان).
در این عهد که شمال هندوستان به وجود بزرگانی چون معین الدّین حسن سجزی، قطب الدّین بختیار کاکی اُوشی، شیخ نظام الدّین اولیا، قاضی محیی الدّین کاشانی، سراج الدّین سجزی، رفیع الدّین کازرونی و بسیاری دیگر از آنان مزین بود، دو شاعر جلیل القدر؛ یعنی امیر حسن و امیر خسرو دهلوی، پرورش یافتند (همان).
غالباً از او به جای سجزی، «سنجری» یاد کرده اند که با خواجه معین الدّین حسن، معروف به سنجری، اشتباه شده است. به هرحال اگر نسبت «سجزی» برای امیر حسن صحیح باشد، باید چنین پنداشت که نیاکان وی، از جمله مهاجران ایرانی سیستان بوده اند. برخی نیز نسبت «سنجری» را مخفف «سنجاری»؛ یعنی اهل سنجار، شمرده اند (همان).
تخلص او در شعر، «حسن» بوده و تذکره نویسان، محل ولادتش را شهر دهلی هندوستان ذکر کرده اند. وی در میانه قرن هفتم (حدود 650 - 649) هجری به دنیا آمده است (همان).
او انتساب به خاندان رسالت داشته و در قصیده ای که در حسب حال خود سروده است، اشاره صریح به این امر می کند:
با وجود این، وی صوفی حنفی مذهب و از مریدان شیخ نظام الدّین اولیا است. تربیت وی، در اواخر دوره پادشاهان شمسیه و بلَبانیه انجام گرفت و آن دوره ای بود که بر اثر حمله مغول، گروه بزرگی از دانشمندان، عالمان دینی، صوفیان، ادیبان و شاعران ایرانی نژاد، به هندوستان پناهنده شدند و آن سرزمین را مرکز نشر زبان، فرهنگ و ادب ایرانی ساختند (همان).
در این عهد که شمال هندوستان به وجود بزرگانی چون معین الدّین حسن سجزی، قطب الدّین بختیار کاکی اُوشی، شیخ نظام الدّین اولیا، قاضی محیی الدّین کاشانی، سراج الدّین سجزی، رفیع الدّین کازرونی و بسیاری دیگر از آنان مزین بود، دو شاعر جلیل القدر؛ یعنی امیر حسن و امیر خسرو دهلوی، پرورش یافتند (همان).
wikinoor: حسن_دهلوی،_حسن_بن_علی