حسن بن محمدباقر حائری قزوینی

[ویکی فقه] حائری قزوینی، حسن بن محمدباقر، فقیه و متکلم امامی قرن چهاردهم است.
وی در ۱۲۹۶ در کربلا به دنیا آمد.
جد پدرش، سیدمحمدباقر موسوی قزوینی، ملقب به معلم السلطان، وطن خود، قزوین ، را به قصد کربلا ترک کرد.
سیدابراهیم موسوی قزوینی، صاحب ضوابط الاصول، از فرزندان اوست.
جد مادری او نیز سیدعلی طباطبایی ، صاحب ریاض المسائل ، است.

فعالیت علمی
حائری در کربلا مقدمات علوم دینی را فراگرفت و در ۲۳ سالگی برای ادامه تحصیل به نجف رفت و نزد استادانی چون آخوند محمدکاظم خراسانی و سیدمحمد کاظم طباطبایی یزدی درس خوانده.
در ۱۳۳۰، یک سال پس از درگذشت آخوند خراسانی، به سامرا نقل مکان کرد و از شاگردان میرزا محمدتقی شیرازی شد.
حائری پس از سه سال اقامت در سامرا، با آغاز جنگ جهانی اول و آشفتگی اوضاع سیاسی عراق و اشغال بخشهایی از آن به دست انگلیسیها، به کربلا بازگشت و تا پایان عمر در آن جا به تدریس و تألیف و تحقیق پرداخت.

خصایص
حائری قزوینی را فقیهی بلندمرتبه، صریح الرأی و مؤلفی توانا دانسته اند.

وفات
...