حسبی ا

لغت نامه دهخدا

حسبی ا. [ ح َ یَل ْ لاه ] ( ع جمله اسمیه ، صوت مرکب ) مرا خدای کافی است. مخفف حسبی اﷲ و کفی و گاه حسبی و کفی گویند. مأخوذ از آیه ٔ: فان تولوا فقل حسبی اﷲ لااله الا هو علیه توکلت و هو رب العرش العظیم ( قرآن 129/9 ). و آیه «قل حسبی اﷲ وعلیه یتوکل المتوکلون »( قرآن 38/39 ). و حسبی اﷲ و نعم الوکیل ، بسنده است مرا خدای و بس نیکوکار دارد که اوست ، یا بس نیکوکار گذار که اوست ، یا بس نیکو کاردانی است او :
بدم ناامید و زبان مرا
همه گفته جز حسبی اﷲ نبود.
مسعودسعد.
چون «تمسکت بحبل اﷲ» از اول دیدند
«حسبی اﷲ و کفی » آخر انشا بینند.
خاقانی.
حسب رزق از خدای دارم و بس
حسبی اﷲ وحده ابدا.
خاقانی.
و عمل گفتن این جمله را «حسبلة» گویند چنانکه بسمله و حوقله.

پیشنهاد کاربران

بپرس