حزاز
لغت نامه دهخدا
حزاز. [ ح َ ] ( ع اِ )سبوسه سر. شوره. سبوس سر. ابریه. هبریة. و آن چیزهائی باشد در پوست سر چون سبوس. نخاله سر. || آنچه بیفتد از خار. ( مهذب الاسماء ). || درد دل. ( مهذب الاسماء ). || مرد سخت عمل.
حزاز. [ ح ِ ] ( ع اِ ) ج ِ حزیز.
حزاز. [ ح ِ ] ( ع مص ) جهد تمام کردن. مُحازة. || شرکت حزاز؛ آن شرکت که یکی را بر دیگری اعتماد نباشد.
حزاز. [ ح َ / ح ُزْ زا ] ( ع اِ ) غم سخت. سوزش دل از خشم و جز آن. || مرد سخت راننده و سخت عمل. || طعام ترش شده در معده.
حزاز. [ ح ُ ] ( اِخ ) پشته هائی است در زمین سلول بین ضباب و عمروبن کلاب. ( معجم البلدان ).
حزاز. [ ح َزْ زا ] ( اِخ ) یابسة. مکنی به ابوعثمان. ابن جلجل در مقدمه کتاب خود «اسماء ادویه مفرده » میگوید: کتاب «ادویه مفرده ٔ» دیسقوریدوس را دانشمندی بنام استفان ( اصطفن ) در بغداد به عربی گردانید و برخی از عقاقیر را که نشناخت به نام یونانی آن ذکر کرد و در روزگار عبدالرحمان ناصر چند تن از دانشمندان برای تعیین نامهای عربی باقی عقاقیر مأمور شدند، و از جمله ایشان محمد شجار، بسباسی و ابوعثمان حزاز ملقب به یابسة بودند. ( عیون الانباء ابن ابی اصیبعه چ 1299 هَ. ق. ج 2 ص 47 ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید