حریرچی فیروز

دانشنامه اسلامی

[ویکی نور] «فیروز حریرچی» در سال1320ش در تبریز متولد شد.
خانواده وی در سال 1326ش به خاطر عدم امنیت در تبریز در قائله پیشه وری به تهران مهاجرت کردند.
تحصیلات دکتر حریرچی در تهران به ترتیب؛ در دبستان ابن سینا و دبیرستان های بامداد و دارالفنون سپری شد. وی سپس در سال 1339ش در امتحانات ورودی دانشگاه ها که هر رشته به صورت جداگانه برگزار می شد، شرکت کرد و در رشته های حقوق سیاسی، حقوق قضایی، ادبیات فارسی و ادبیات عرب دانشگاه تهران در ردیف های چهارم و پنجم پذیرفته شد؛ اما به دلیل علاقه وافر به رشته زبان و ادبیات فارسی به دانشگاه تهران رفت و در سال 1342ش با کسب رتبه اول مدرک لیسانس خود راگرفت.
حریرچی در این دوره از تحصیل، از دانش اساتیدی؛ چون: بدیع الزمان فروزانفر، استاد محمدتقی مدرس رضوی، دکتر محمد معین، دکترصفا، دکتر خانلری و استاد سید جعفرشهیدی بهره مند شد. در سال 1341ش دکتر محمد معین، او را برای همکاری علمی دعوت کرد و از آن سال تا زمانی که آن مرحوم در بستر بیماری بود، مانند یک دانشجوی طالب علم، از محضر استاد معین روش تحقیق و تتبع و نیز سجایای اخلاقی را فراگرفت. حاصل این همکاری چند ساله، مشارکت حریرچی در تدوین فرهنگ معین بود و به همین سبب نام وی در جلد ششم فرهنگ مذکور ذکر شده است.
او در سال 1343ش با تشویق و مساعدت استاد محمدتقی رضوی و با تصویب شورای دانشگاه به خاطر داشتن لیسانس ادبیات فارسی، در امتحان ورودی دکترای زبان و ادبیات عرب در دانشکده الهیات دانشگاه تهران شرکت کرد و در بین 60 نفر کننده، رتبه نخست را به دست آورد و در سال 1347ش در این دوره نیز با کسب رتبه اول فارغ التحصیل شد. از سال 1347ش تا 1357ش در پژهشکده فرهنگ ایران به تدریس عربی در دوره های کارشناسی ارشد و دکترای زبان و ادبیات فارسی و نیز کارشناسی ارشد تاریخ پرداخت. دکتر حریرچی از سال 1348ش به عنوان مربی به استخدام رسمی دانشگاه تهران درآمد و پس از طی مراحل استادیاری و دانشیاری به درجه استادی نایل آمد.

دانشنامه آزاد فارسی

حریرچی، فیروز (تبریز ۱۳۲۰ش )
حریرچی، فیروز
استاد زبان و ادبیات عرب. تحصیلات مقدماتی و متوسطه را در زادگاهش تبریز به پایان برد. در ۱۳۴۲ش دورۀ کارشناسی زبان و ادبیات فارسی را در دانشگاه تهران گذراند و در ۱۳۵۴ش به دریافت دانشنامۀ دکتری زبان و ادبیات عربی از دانشگاه تهران نایل شد. در ۱۳۶۳ به درجۀ دانشیاری و در ۱۳۶۹ به درجۀ استادی زبان و ادبیات عرب در دانشگاه تهران رسید. از ۱۳۶۷ به عضویت فرهنگستان بین المللی زبان و ادبیات عربی سوریه برگزیده شد. در چهارمین همایش چهره های ماندگار به عنوان چهرۀ ماندگار حوزۀ ادبیات عرب معرفی شد. مدتی نیز ریاست انتشارات دانشگاه تهران را عهده دار بود. از ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۴ مدیریت مجتمع و مدرسۀ عالی علوم قضایی و اداری قم را برعهده داشت. ریاست انجمن زبان و ادبیات عرب، از ۱۳۸۲، با او بوده است. از تألیفات اوست: موشح در ادبیات عرب (۱۳۴۲)؛ دراسة وجیزة حول اشعار الهاتف العربیة (۱۳۴۳)؛ پارسیان عربی نویس (۱۳۴۵)؛ تصحیح و توضیح اساس العربیة از ابوالفضل میلانی نیشابوری (۱۳۶۱). از ترجمه هایش: امثال سائرۀ متنبّی، از صاحب بن عَبّاد (۱۳۵۶)؛ دفاع از اسلام از دکتر واگلری (۱۳۶۱)؛ قانون از قاضی قضاعی (۱۳۶۲). کتاب البلغه (فرهنگ عربی و فارسی) تألیف ابویوسف یعقوب کردی نیشابوری را نیز با همکاری مجتبی مینوی مقابله و تصحیح کرده است.

پیشنهاد کاربران

بپرس