حروف حلقی

[ویکی فقه] به حروف ادا شونده از حلق حروف حلقی می گویند.
حروف حلقی عبارتند از: «أ، ح، خ، ع، غ، ه» .
کاربرد فقهی حروف حلقی
از آنها به مناسبت در باب صلات نام برده‏اند.
احکام حروف حلقی
شایسته است تنوین یا نون ساکن، که پیش از حروف حلقی قرار گرفته- مانند «أَنْعَمْتَ»• و «کُفُواً أَحَدٌ»- اظهار گردد، لیکن واجب نیست.

[ویکی شیعه] حُروف حَلْقی حروفی که از مخرج حلق ادا می شوند. همزه، هاء، عین، حاء، غین، خاء، حروف حلقی محسوب می شوند. همزه و هاء با انتهای حلق، عین و حاء با وسط حلق و غین و خاء با نزدیک ترین قسمت حلق به فضای دهان ادا می شوند. تلفظ عربی سه حرف حاء، عین و غین، با تلفظ فارسی متفاوت است و در نماز، این کلمات باید به عربی تلفظ شوند.
اصطلاحی در علم تجوید و روان خوانی است و به حروفی گفته می شود که از مخرج حلق، برای تلفظ استفاده می شود. مخرج حلق در علم تجوید به قسمتی از دستگاه تکلم که از بالا به مرز زبان کوچک و از پایین به تارهای صوتی محدود می شود، گفته شده است.
مخرج حلق به عنوان مخرج دوم از مخارج عامه بعد از مخرج جوف قرار می گیرد. حروف همزه، هاء، عین، حاء، غین، خاء که از مخرج حلق ادا می شوند، حروف حلقی محسوب می شوند.

[ویکی فقه] حروف حلقی (علوم قرآنی). حروف حلقی، حروف ادا شده از ابتدا یا وسط یا انتهای حلق است.
به حروف (همزه - ح - خ - ع - غ - هـ) که از حلق ادا می شوند «حروف حلقی» می گویند.
شیوه ادای حروف حلقی
از میان حروف حلقی «همزه» و «هـ» از انتهای حلق (دورترین قسمت از ابتدای دهان)، «ع» و «ح» از وسط حلق و «غ» و «خ» از ابتدای حلق ادا می شوند.با این شرح، مخارج حروف حلقی از ابتدای حنجره به سمت دهان به ترتیب از این قرارند: همزه - هـ - ع - ح - غ - خ.