حرف نشانه

در اصطلاح دستور زبان، تکواژی که در جمله همراه مفعول و منادا می آید تا نقش آن ها را نشان دهد و عبارت است از ۱. حرف نشانۀ مفعول «را»، که بعد از مفعول می آید، مثلِ «دوستان را فراموش نکن». در متون کهن حرف نشانۀ مفعولی «مر...را» بوده است، مثلِ «خدای عزّوجل مر آدم را از گِل بیافرید». ۲. حرف نشانۀ ندا، حرفی که قبل یا بعد از منادا می آید و با آن تشکیل شبه جملۀ ندایی می دهد، مثلِ «ای، یا، ا،» در شبه جمله های «ای دوست»، «یاعلی»، «خدایا».