حرف صحابت. [ ح َ ف ِ ص َ ب َ ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) شمس قیس گوید: واو و راء است که در اواخر بعضی اسامی معنی خداوندی چیزی دهد، چنانکه پیشه ور، هنرور، تاج ور، و بهمین معنی رنجور و مزدورو دستور یعنی خداوند رنج و مستحق مزد و خداوند دست و منصب ، و آنچه اجازت را دستوری خوانند از این است ، یعنی او را صاحب ( ید ) گردانیدن است بر آن کار. ( المعجم فی معاییر اشعارالعجم ص 168 ). رجوع به «ور» شود.
فرهنگ فارسی
و آن واو و رائ است که در اواخر بعضی اسامی معنی خداوندی چیزی را دهد
