حرف توقیت. [ ح َ ف ِ ت َ / تُو ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) الف و نون است که چون در پایان کلمات زمان و مکان درآید معنی توقیت دهد. شمس قیس گوید: در اواخر اوقات و ازمنه معنی توقیت دهد، چنانکه سحرگاهان و بامدادان و ناگاهان و بیگاهان. ( المعجم فی معاییر اشعارالعجم ص 175 ). رجوع به «ان » شود.
فرهنگ فارسی
و آن الف و نون است که چون در پایان کلمات زمان و مکان در آید معنی توقیت دهد
