[ویکی فقه] روایت «حسین منی و انا من حسین»، یکی از روایاتی است که در مورد امام حسین (علیه السّلام) در کتب اهل سنت با سند صحیح نقل شده است.
این روایت از طریق یعلی بن مره عامری با سند صحیح در منابع برادران اهل سنت آمده است. متن این روایت با این سند معتبر در کتاب «المصنف» ابن ابی شیبه استاد بخاری این چنین آمده است: حَدَّثَنَا عَفَّانُ، قَالَ: حَدَّثَنَا وُهَیْبٌ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ سَعِیدِ بْنِ اَبِی رَاشِدٍ، عَنْ یَعْلَی الْعَامِرِیِّ، اَنَّهُ خَرَجَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ الَی طَعَامٍ دَعُوا لَهُ، فَاِذَا حُسَیْنٌ یَلْعَبُ مَعَ الْغِلْمَانِ فِی الطَّرِیقِ، فَاسْتقبَلَ اَمَامَ الْقَوْمِ ثُمَّ بَسَطَ یَدَهُ وَطَفِقَ الصَّبِیُّ یَفرُّ هَاهُنَا مَرَّةً وَهَاهُنَا، وَجَعَلَ رَسُولُ اللَّهِ یُضَاحِکُهُ حَتَّی اَخَذَهُ رَسُولُ اللَّهِ فَجَعَلَ احْدَی یَدَیْهِ تَحْتَ ذَقَنِهِ وَالْاُخْرَی تَحْتَ قَفَاهُ، ثُمَّ اَقْنَعَ رَاْسَهُ رَسُولُ اللَّهِ فَوَضَعَ فَاهُ عَلَی فِیهِ، فَقَبَّلَهُ، فَقَالَ: حُسَیْنٌ مِنِّی وَاَنَا مِنْ حُسَیْنٍ، اَحَبَّ اللَّهُ مَنْ اَحَبَّ حُسَیْنًا، حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْاَسْبَاطِ.یعلی بن مره عامری می گوید: همراه رسول خدا به مهمانی که دعوت شده، بود خارج شدم. حسین (علیه السّلام) همراه کودکان در میان راه بازی می کرد. رسول خدا جلوی آنها ایستاد و دست خود را گشود؛ اما این کودک (امام حسین) از این طرف به آن طرف فرار می کرد و رسول خدا او را به خنده می آورد. تا این که حضرت او را گرفت یک دستش را زیر چانه و دست دیگر را در پیشت گردنش قرار داد سپس سرش را بالا گرفت و دهانش را به دهان حسین گذاشت و او را بوسید. پس از آن فرمود: حسین از من است و من از حسینم، خداوند دوست بدارد کسی را که حسین را دوست بدارد. حسین نوه ای از نوادگان است.
ابن ابی شیبه، ابوبکر، مصنف ابن ابی شیبه، ج۶، ص۳۸۰.
علمای اهل سنت سند این روایت را حسن دانسته اند.
← ترمذی
این روایت مقام بلند و معنوی حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) را در نزد رسول خدا بیان می کند. مناوی شرح و تفسیر جمله رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) را از زبان «وکیع» ابوبکر محمد بن خلف که در نزد اهل سنت معروف به «قاضی» است، چنین نقل کرده است: قال القاضی کانه بنور الوحی علم ما سیحدث بین الحسین وبین القوم فخصه بالذکر وبین انهما کشیء واحد فی وجوه المحبة وحرمة التعرض والمحاربة واکد ذلک بقوله احب الله من احب حسینا فان محبته محبة الرسول ومحبة الرسول محبة الله.قاضی گفته است: گویا رسول خدا با نور وحی می دانسته است که میان حسین و امت چه حادثه ای واقع می شود؛ از این جهت شخصاً حسین را در این روایت ذکر کرده و این مطلب را یاد آورد شده که پیامبر و حسین در وجوه محبت، حرمت تعرض و جنگ با او یکی است و این مطلب را با این گفتارش: احب الله من احب حسینا، تاکید کرد؛ زیرا محبت به حسین محبت رسول خدا و محبت رسول، محبت خداوند است.
مناوی، عبدالرؤوف، فیض القدیر، ج۳، ص۳۸۷.
...
این روایت از طریق یعلی بن مره عامری با سند صحیح در منابع برادران اهل سنت آمده است. متن این روایت با این سند معتبر در کتاب «المصنف» ابن ابی شیبه استاد بخاری این چنین آمده است: حَدَّثَنَا عَفَّانُ، قَالَ: حَدَّثَنَا وُهَیْبٌ، عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ عُثْمَانَ، عَنْ سَعِیدِ بْنِ اَبِی رَاشِدٍ، عَنْ یَعْلَی الْعَامِرِیِّ، اَنَّهُ خَرَجَ مَعَ رَسُولِ اللَّهِ الَی طَعَامٍ دَعُوا لَهُ، فَاِذَا حُسَیْنٌ یَلْعَبُ مَعَ الْغِلْمَانِ فِی الطَّرِیقِ، فَاسْتقبَلَ اَمَامَ الْقَوْمِ ثُمَّ بَسَطَ یَدَهُ وَطَفِقَ الصَّبِیُّ یَفرُّ هَاهُنَا مَرَّةً وَهَاهُنَا، وَجَعَلَ رَسُولُ اللَّهِ یُضَاحِکُهُ حَتَّی اَخَذَهُ رَسُولُ اللَّهِ فَجَعَلَ احْدَی یَدَیْهِ تَحْتَ ذَقَنِهِ وَالْاُخْرَی تَحْتَ قَفَاهُ، ثُمَّ اَقْنَعَ رَاْسَهُ رَسُولُ اللَّهِ فَوَضَعَ فَاهُ عَلَی فِیهِ، فَقَبَّلَهُ، فَقَالَ: حُسَیْنٌ مِنِّی وَاَنَا مِنْ حُسَیْنٍ، اَحَبَّ اللَّهُ مَنْ اَحَبَّ حُسَیْنًا، حُسَیْنٌ سِبْطٌ مِنَ الْاَسْبَاطِ.یعلی بن مره عامری می گوید: همراه رسول خدا به مهمانی که دعوت شده، بود خارج شدم. حسین (علیه السّلام) همراه کودکان در میان راه بازی می کرد. رسول خدا جلوی آنها ایستاد و دست خود را گشود؛ اما این کودک (امام حسین) از این طرف به آن طرف فرار می کرد و رسول خدا او را به خنده می آورد. تا این که حضرت او را گرفت یک دستش را زیر چانه و دست دیگر را در پیشت گردنش قرار داد سپس سرش را بالا گرفت و دهانش را به دهان حسین گذاشت و او را بوسید. پس از آن فرمود: حسین از من است و من از حسینم، خداوند دوست بدارد کسی را که حسین را دوست بدارد. حسین نوه ای از نوادگان است.
ابن ابی شیبه، ابوبکر، مصنف ابن ابی شیبه، ج۶، ص۳۸۰.
علمای اهل سنت سند این روایت را حسن دانسته اند.
← ترمذی
این روایت مقام بلند و معنوی حضرت سیدالشهداء (علیه السّلام) را در نزد رسول خدا بیان می کند. مناوی شرح و تفسیر جمله رسول خدا (صلی الله علیه و آله وسلّم) را از زبان «وکیع» ابوبکر محمد بن خلف که در نزد اهل سنت معروف به «قاضی» است، چنین نقل کرده است: قال القاضی کانه بنور الوحی علم ما سیحدث بین الحسین وبین القوم فخصه بالذکر وبین انهما کشیء واحد فی وجوه المحبة وحرمة التعرض والمحاربة واکد ذلک بقوله احب الله من احب حسینا فان محبته محبة الرسول ومحبة الرسول محبة الله.قاضی گفته است: گویا رسول خدا با نور وحی می دانسته است که میان حسین و امت چه حادثه ای واقع می شود؛ از این جهت شخصاً حسین را در این روایت ذکر کرده و این مطلب را یاد آورد شده که پیامبر و حسین در وجوه محبت، حرمت تعرض و جنگ با او یکی است و این مطلب را با این گفتارش: احب الله من احب حسینا، تاکید کرد؛ زیرا محبت به حسین محبت رسول خدا و محبت رسول، محبت خداوند است.
مناوی، عبدالرؤوف، فیض القدیر، ج۳، ص۳۸۷.
...