حداکثرسازی سود

در علم اقتصاد، حداکثرسازی سود فرایند کوتاه مدت یا بلندمدتی است که توسط آن یک شرکت ممکن است سطوح قیمت، ورودی یا خروجی خود را به نحوی تغییر دهد که منجر به بالاترین سود کل ممکن ( یا به طور خلاصه فقط سود ) شود. در اقتصاد نئوکلاسیک، که در حال حاضر رویکرد جریان اصلی در اقتصاد خرد است، شرکت به عنوان یک «کارگزار عقلایی» ( چه در یک بازار کاملاً رقابتی یا در غیر این صورت ) فرض می شود و شرکت می خواهد سود کل خود را به حداکثر برساند. در اینجا سود کل تفاوت میان درآمد کل و هزینه کل تعریف می شود.
شرکت ها معمولاً اطلاعات قابل اعتماد لازم برای تعیین هزینه ها در تمام سطوح تولید را ندارند در نتیجه اندازه گیری هزینه کل و درآمد کل اغلب غیر عملی است. در عوض شرکت ها با اتخاذ رویکردی عملی تر، به بررسی اینکه چگونه تغییرات کوچک در تولید بر درآمدها و هزینه ها تأثیر می گذارد می پردازند. هنگامی که یک شرکت یک واحد محصول اضافی تولید می کند، درآمد اضافی حاصل از فروش آن را درآمد نهایی ( ) و هزینه اضافی برای تولید آن واحد را هزینه نهایی ( ) می نامند. زمانی که سطح تولید به گونه ای باشد که درآمد نهایی برابر با هزینه نهایی باشد ( ) ، سپس گفته می شود که سود کل شرکت حداکثرسازی شده است. اگر درآمد نهایی بیشتر از هزینه نهایی باشد ( ) در این صورت سود کل آن به حداکثر نمی رسد و شرکت می تواند واحدهای اضافی را برای کسب سود اضافی تولید کند. به عبارت دیگر، در این حالت، به نفع «عقلانی» شرکت است که سطح تولید خود را تا حداکثر شدن سود کل افزایش دهد. از سوی دیگر، اگر درآمد نهایی کمتر از هزینه نهایی باشد ( ) بنابراین، سود کل آن نیز به حداکثر نمی رسد، زیرا تولید یک واحد کمتر، هزینه کل را بیش از کل درآمد به دست آمده کاهش می دهد، در نتیجه سود کل بیشتری به شرکت می دهد. در این مورد، یک شرکت «عقلانی» انگیزه ای برای کاهش سطح تولید خود دارد تا زمانی که سود کل آن به حداکثر برسد. [ ۱]