حدا
لغت نامه دهخدا
حدا. [ ح ُ ] ( ع اِ ) غناء. آواز. نخستین بار برای آوازی که شتر را بدان رانند بکار رفته چنانکه «عوذة» برای آوازهای سحری و هر دو از یک ریشه است. زیرا که حاء به عین و دال به ذال بدل شود. ( نشوء اللغة العربیة صص 160-161 ) .
حدا. [ ح َ ] ( ع اِ ) ج ِ حداءة. ( منتهی الارب ). تبرهای دوسر. تورهای دوسر. تبرتیشه ها.
حدا. [ ح َدْ دا ] ( اِخ ) رجوع به حداء شود.
فرهنگ فارسی
تبرهای رو سر تبر تیشه ها
فرهنگ عمید
۲. (اسم مصدر ) راندن شتر با خواندن سرود و آواز.
پیشنهاد کاربران
حیات بخش